Van militarisme kun je ons niet beschuldigen, en dus keek Carja vreemd op toen ik gisteren aangaf koers te zetten naar de voormalige militaire vliegbasis Soesterberg. Vogels kijken tussen de bunkers, tanks en gevechtsvliegtuigen, hoe haal je het in je hoofd? Er was echter een beestje dat mij motiveerde: het geelsprietdikkopje. Een piepkleine dagvlinder die waarschijnlijk niet zou vliegen vanwege de wind en de lage temperaturen. Toch waagde ik de gok, want wie niet waagt, wie niet wint. Een mooie wandeling in mijn serie Vogelwandelingen.

We besloten de wandeling Munitiepark te gaan doen. Die is ongeveer vijf kilometer lang en voerde ons door bossen, langs ingezaaide vlasakkertjes en langs open stukken bosgrond. Wat ons meteen al opviel waren de vele soorten bloemen die werkelijk overal in bloei stonden. Vraag me niet naar de namen, ik heb enige kennis van vogels, maar van planten heb ik geen flauw benul.

Terwijl Carja genoot van een bak koffie, struinde ik langs het wandelpad, even door het rulle zand. Er wordt overal gewaarschuwd dit vooral niet te doen, omdat er nog onontplofte munitie kan liggen. Maar ik neem aan dat rond een speeltoestel geen bommen en granaten op springen liggen, dus ik waagde de gok. Het was ook de enige manier om een geelsprietdikkopje te zien te krijgen, want langs het pad waaide het veel te hard.

En jawel, mijn gok pakte goed uit. Een bruingeel vlindertje vloog op en landde op de bloem van een margriet. Ik kon toen nog niet zien op het een geelsprietdikkopje was of een ander soort dikkopje. Het verschil zit hem namelijk in een wel heel miniem detail: het uiteinde van de knoppen op de voelsprieten. Bij de geelspriet is dat uiteinde uiteraard geel en bij de zwartspriet, je raadt het al: zwart. Maar de kleur van een knopje op een voelspriet zie ik niet in het veld. Die controleer ik thuis pas, na het maken van de opnames. Eenmaal thuis bleek in dit geval dat het knopje gelukkig geel eindigt. Een geelsprietdikkopje dus, een dagvlinder die je niet veel tegenkomt in Nederland. In Zuid-Limburg maak je de grootste kans, en hier en daar op de Veluwe. En dus op Park Vliegbasis Soesterberg.

Toen wij onze weg vervolgden, zagen we nog wat vogels, maar niet heel bijzondere. Koolmees, pimpelmees, glanskop, boomklever, boomkruiper, zwartkop en tuinfluiter waren de soorten die ik me nog herinner. O ja, de zwarte roodstaart ook nog. Maar anderen zagen er die dag de grauwe klauwier, de goudvink, appelvink en ook de fluiter. De laatste heb ik nog nooit gezien of gehoord, dus die had ik ook wel even in het vizier willen krijgen. Een volgende keer weer maar naar die militaire gronden …