Op het uiterste puntje van Voorne-Putter, een eiland in Zuid-Holland, onder de rook van Spijkenisse, ligt een natuurreservaat dat onder beheer van Natuurmonumenten valt: de Wolvenpolder. Dit natuurreservaat bestaat uit weilanden, een grote waterplas en wat plukken riet. Zo op het eerste gezicht niet bijster interessant, zo oordeelde ik toen ik mijn auto er parkeerde. Er wandelden bovendien best veel mensen in het gebied waardoor het meer de uitstraling had van een recreatieterrein dan een natuurgebied. Op internet lees ik dat de weilanden kruidenrijk zijn. En dat je in de Wolvenpolder de roerdomp kunt zien. Zulke beloften beschouw ik meestal als een stukje marketing. Maar eerlijk is eerlijk: het intrigeerde me wel. En daarom ging ik eens vogels kijken in de Wolvenpolder. Waarbij ik wel aanteken dat dit op aangeven was van een vogelaar die ik in Zuidland sprak. Lees vooral verder om te ontdekken dat marketingtaal niet altijd bedrieglijke taal is…

Vogels kijken in de Wolvenpolder

Het water stond hoog in de Wolvenpolder en het pad naar de vogelkijkhut stond onder water. Gelukkig had ik laarzen aan, anders was de hut onbereikbaar geweest. Eenmaal in de hut, moest ik eens diep zuchten. Weer zo’n onpraktische hut waarin de kijkgaten veel te hoog zitten (kinderen kunnen er niet door kijken) en de kijkgaten zijn ook nog eens zo laag dat een beetje telelens er niet of nauwelijks door heen past. De vogels, in mijn geval een grote groep grauwe ganzen, wat foeragerende bergeenden en een paar meerkoeten, dreven bovendien op grote afstand op de waterplas. De torenvalk in de wilg voor de hut was natuurlijk al opgevlogen doen ik het gebied in wandelde. Ik volgde met mijn blik de verrichtingen van de bergeenden tot ik het tweet van een cetti’s zanger hoorde. Hij zag pal voor de hut, maar filmen lukte niet door het vele riet. Maar ik bleef hem volgen, en dat geduld werd op een verrassende wijze beloond.

Plots dook de cetti’s zanger naar het water, om daar ook meteen weer op te vliegen, het riet in. Weer mis, dacht ik, maar toen viel mijn oog op een donkere tak, althans, iets dat leek op een tak. Maar een tak was het niet, want er zat een kop aan vast. En in de kop natuurlijk een speurend oog… Hier zat duidelijk een roerdomp op nog geen vier meter van me vandaan! Doodstil, werkelijk doodstil, stond hij daar. Af en toe draaide hij zijn kop maar van bewegen kun je bij een roerdomp eigenlijk niet spreken. Zo soepel, zo minimaal, zo ongezien, draait de roerdomp zijn kop. Fenomenaal om te zien! Mijn verrekijker lag nog in de auto en dus kon ik niet zien of we naar elkaar stonden te kijken. Wel weet ik dat ik hem bijna een uur lang in de gaten heb gehouden in de hoop dat hij de stap uit het riet zou wagen. Die stap kwam niet. Op goed geluk heb ik hem gefilmd, met handmatige focus. Gelukkig leverde me dat nog een paar bruikbare beelden op. Toen zag ik hem omdraaien en in de rietkraag verdwijnen.

Daarmee is mijn verhaal nog niet af, want de dag liep ten einde en dan worden sommige vogelsoorten wakker. Een waterral begon opeens luidkeels te piepen. Ik vermoedde hem op de oever links van de hut. En dat klopte. Daar kwam hij aanlopen, pal voor de hut langs! Nog een verrassende waarneming waarvoor ik elke dag zou tekenen!

Ga je vogels kijken in de Wolvenpolder dan maak je kans op allerlei watervogels. Bergeend, krakeend, slobeend, zomertaling (in het voorjaar), wintertaling en pijlstaart en dodaars bijvoorbeeld. Naast ganzen als kolgans, grauwe gans en Canadese gans. Rietgors, rietzanger en roodborsttapuit in het voorjaar. En ook wat roofvogels, waaronder soms zelfs de zeearend. Andere roofvogels die er worden gezien zijn de bruine kiekendief, blauwe kiekendief, buizerd en torenvalk. En laat ik niet nalaten om ook de ijsvogel te noemen.

Woon je op Voorne-Putten, dan zou ik de Wolvenpolder regelmatig bezoeken.

Vogels kijken in de Wolvenpolder

Om in de Wolvenpolder te komen voer je in je navigatie in: Kerkhofsdijk, Spijkenisse. Zodra je arriveert, is alles wel duidelijk.

Als het veel heeft geregend, kan het behoorlijk nat zijn in het gebied. Neem dan laarzen mee. Je kunt soms werkelijk door tien centimeter (of meer) water waden.

De vogelkijkhut is voor mensen die slecht ter been zijn in kurkdroge tijden redelijk bereikbaar. In natte tijden is het voor hen echter zéér lastig om in de hut te geraken. Zit je in een rolstoel, dan heb je niets aan de hut, want de gaten zijn gemaakt voor bovengemiddeld lange mensen. Niet vriendelijk voor de medemens die niet zo hoog reikt (om welke reden dan ook). En voor natuurfotografen niet heel geweldig, want het perspectief is niet zo heel fraai. Wel heb je vrijwel de hele dag goed licht in de rug.