Zo heel veel viel er niet te filmen, daar boven Porlezza, pal tegen de grens met Zwitserland aan, op de flank van de berg genaamd de Pizzo di Gino. Een paar patrijzen, een familie grauwe klauwieren (heel mooi, publiceer ik later), maar opvallend weinig vlinders. Maar tussen die weinige vlinders toch nog eentje die ik niet eerder zag of filmde: het Darwin’s hooibeestje. Dat zag ik echter pas in ons vakantiehuisje, anders had ik wel meer achter dit onopvallende vlindertje aan gejaagd. De opname die ik nu heb is toch niet je van het. Dat zul je nog wel zien.

Op een betonnen plaat zaten we te eten en daar lag plots een gele snuitkever met zijn poten hemelwaarts te spartelen. Wat hij ook deed, overeind komen lukte niet. Een uitgelezen kans om mijn macrolensje voor mijn smartphone weer te gebruiken. Ik merk dat dat toch wel heel leuk is. Met zo’n lens breng je ongeziene dingen aan het licht. Ik bedoel, heb jij ooit een snuitkever zo zien spartelen?

Toen ik vandaag (zondag) op zoek ging naar een bijpassend deuntje, stuitte ik in de muziekwinkel van Youtube als snel op Lost in prayer. Nou, dit stukje klassieke muziek vond ik wel bij dit wanhopige beestje passen. Zijn poten smekend naar omhoog, en schijnbaar reddeloos verloren. De verlossing was gelukkig nabij, want nadat ik het welletjes vond met het filmen, heb ik het beestje op zijn pootjes gezet en vloog het er met een rotgang vandoor. Of de gele snuitkever me dankbaar is, kan ik niet beoordelen. Maar ik vind het wel een mooie gedachte. Dit zou er toch echt eentje zijn in de oer-gereformeerde categorie ellende – verlossing – dankbaarheid. Anders dan vele hedendaagse gelovigen heeft hij toch maar mooi deze drieslag doorleefd.

Helaas, nimmer zal ik dit verloste insect weer zien, laat staan zijn lofzang aanhoren.

Een overzicht van de mooiste boeken over insecten: