Drie ondersoorten kent de rotgans: de zwartbuikrotgans, de witbuikrotgans en de zwarte rotgans. In onze contreien overwintert de zwartbuikrotgans. Je komt momenteel grote groepen tegen in Zeeland, Zuid-Holland en in het Waddengebied. De twee andere ondersoorten zijn hier dwaalgasten. Pas filmde ik in de buurt van Ouddorp een zwarte rotgans te midden van zwartbuiken. Hij of zij miste ergens de afslag naar de Stille Oceaan en sloot zich aan bij zwartbuiken. En dan nu een witbuikrotgans op de Brouwersdam. Witbuiken laten zich volgens onderzoeker Barwolt Ebbinge alleen in zeer koude winters langs onze kust zien. In dat licht kun je deze waarneming opmerkelijk noemen, want je moet wel een erge koukleum zijn wil je deze winter streng noemen.

Waar herken je een witbuikrotgans aan?
Het antwoord op deze vraag ligt nogal voor de hand: aan de witte buik die ook tussen de poten licht is. De overgang tussen zwarte borst en witte buik is heel scherp. Zou je nu denken dat een zwarte rotgans dus helemaal zwart is, dan heb je het mis. De zwarte rotgans heeft weliswaar een ontzettend donkere buik, maar heeft ook een opvallend lichte flank. En de zwartbuikrotgans heeft geen zwarte buik maar een eigenlijk gewoon een beetje een grijzige. Zo lastig kan het zijn. Vogels kijken valt niet altijd mee. Maar troost je: ook voor de vogels zelf valt het soms niet mee. Overlevers zijn, de rotganzen. In een paar dagen tijd vliegen ze non-stop van Siberië naar onze kust om zich hier vet te vreten voor de terugreis en het korte broedseizoen. Om na het uitvliegen van de jongen meteen de biezen te pakken. Je kunt ze van eind september tot en met mei aan onze kust zien. Eigenlijk zijn ze hier meer thuis dan daar in het hoge Russische noorden.