Al een hele winter wemelt het van de waterpiepers in de Brabantse Biesbosch. Laat ik mijn kinderen een waterpieper zien, dan vinden ze het maar een saai ding. Een mus, roepen ze dan, ondanks dat de waterpieper een spitse snavel heeft en geen stompe. Maar dat is geen overweging voor deze onwetende zielen. Ze wenden hun aangezicht snel af naar een van de andere schermen in ons huis waar zich een spannende game aandient. Ik blijf het toch maar stug volhouden: ook een waterpieper mag gezien worden. Sterker nog: ik vind het best bijzonder, want de enige piepers die ik tot deze winter zag waren graspiepers. Nu moet ik toegeven dat ook ik nooit erg warm liep voor een graspieper, immers ook maar een saaie. Maar nu ik aan het filmen ben geslagen is alles mooi, zelfs een simpele pieper. Deze waterpieper is al aan het toegroeien naar het zomerkleed. Zijn kop is al een beetje blauwgrijs. Daarin verschilt hij van bijvoorbeeld de graspieper die zo bruin blijft als, inderdaad: een mus.
