Tagarchief: stormmeeuw

Stormmeeuw bij Wimereux

Vogels herkennen, , , ,

Naast kokmeeuw en zwartkopmeeuw kwam ik plots ook een paar stormmeeuwen tegen op het strand bij Wimereux in Noord-Frankrijk. Zo heel bijzonder is dat niet, maar bij ons in de Alblasserwaard zie ik stormmeeuwen ‘s winters vooral in de weilanden. Hoor je een meeuwenschreeuw dan weet je dat er een stormmeeuw in de buurt is.

De twee stormmeeuwen stonden in een groepje van tien meeuwen, een paar kokmeeuwen en zwartkopmeeuwen. Ze waren druk bezig de veren te poetsen. Een ritueel dat ontzettend belangrijk is, omdat waterdichte veren een zaak van leven of dood zijn. Veren die niet goed ingevet zijn, laten water door en waar water doorgelaten wordt, daar ontstaat onderkoeling. In de winter is dat vrijwel altijd fataal. Lees verder Stormmeeuw bij Wimereux →

Meeuwen in Nederland

Vogels herkennen, , , , , , , , , ,

Het najaar is begonnen en de tijd om meeuwen te kijken is aangebroken. Hoewel, als je evenveel naar meeuwen kijkt als ik, dan kijk je zelden op van een meeuw. Een kokmeeuw, zilvermeeuw of stormmeeuw, ik geloof het eerlijk gezegd meestal wel. En hetzelfde geldt voor de kleine mantelmeeuw, grote mantelmeeuw en zelfs voor de zwartkopmeeuw. Nee, een meeuwenkenner zal ik mezelf niet noemen. Zie ik een jong en uit de kluiten gewassen exemplaar, dan zal ik hem niet zo makkelijk herkennen als een eerste jaars kleine mantelmeeuw of zilvermeeuw. En dat is in mijn geval toch op zijn minst merkwaardig te noemen. Ik ben nota bene opgegroeid langs de Oosterschelde. Ik moet zo ongeveer elke dag van mijn leven meeuwen hebben gezien. En dan zo weinig kaas gegeten van meeuwen!

Lees verder Meeuwen in Nederland →

Meeuwen in canon

Vogels herkennen, , , , , ,

De stormwind maakte het filmen van vogels zo ongeveer onmogelijk, maar gelukkig is er dan de vogelkijkhut in de Inlaag Keihoogte bij Wissenkerke. Ik schreef het al eerder: die vogelkijkhut daar is toch wel het summum. Betonnen vloer en de kijkgaten bijna gelijk met het maaiveld. Goed voor het perspectief. Maar dan moeten er natuurlijk wel vogels zijn! En die zaten door de wind veraf of verscholen zich. Af en toe een liep een oeverloper voorbij. En toen, na een goed uur, viel een grote groep kokmeeuwen met een enkele stormmeeuw de inlaag binnen. Al dobberend begonnen ze te badderen. Ik meende dat een opname in zwart-wit misschien ook wel iets kon zijn. Hier het resultaat verrijkt met Pachelbels’ befaamde canon: