Dit mannetje en vrouwtje pijlstaart wensen je een vogelvriendelijke jaarwisseling toe. Bij ons in Alblasserdam is daar echter geen sprake van. De hele dag wordt er al flink geknald. Hopelijk is het op het Schor Wilhelminapolder iets rustiger. Daar filmde ik dit paartje.
Dit zal mijn laatste blog zijn die ik aan ‘mijn’ sneeuwgors bij het Schor Wilhelminapolder wijdt. Je weet het maar nooit natuurlijk. Mocht ik binnenkort een opname te kort komen, dan zal ik onbeschaamd uit mijn voorraadje sneeuwgors putten. Wel, dichterbij als in deze opname heb ik de gors niet kunnen naderen. Ik lig hier denk ik op een meter of drie van hem vandaan. Zo stil mogelijk op het fietspad. Uiteindelijk wreed verstoord door de vreedzame Zeeuwse fietser. Het stukje buitendijks fietspad is echt ideaal om wadvogels te kijken. De zon staat vrijwel de hele dag goed, namelijk in je rug. Verrekijker mee, liefst ook een telescoop en genieten maar.
Je kunt niet zeggen dat ik je niet heb gewaarschuwd: aan de reeks Sneeuwgors bij het Schor Wilhelminapolder komt voorlopig geen end. Deze fraaie wintergast redde mijn zaterdagse vogeltrip. Ik schoot mijn batterij op hem leeg en nu puilt mijn harde schijf uit met opnamen van de sneeuwgors. Beelden die ik stuk voor stuk graag met je deel, en dat doe ik dan ook onbekommerd. Vind je het niks, wel, dan is het heel simpel: snel een paar klikken om wel iets van je gading te vinden. Maar ik blijf hem fantastisch vinden, dit rustige vogeltje dat helemaal voor mij naar Zeeland kwam vliegen. Hoe egocentrisch de mens kan zijn is hiermee ook maar weer eens bewezen.
Gisteren berichtte ik al van mijn capriolen op het buitendijkse fietspad bij Schor Wilhelminapolder. Ik lag daar dus oog in oog met deze sneeuwgors. Dat was rond een uur of één in de middag. De uren daarvoor had ik vanuit de auto op diverse plekken proberen te filmen. De auto is vaak een goed alternatief voor een vogelkijkhut, maar zaterdag zat het me niet mee. De ene na de andere torenvalk, buizerd en graspieper ging er vroegtijdig vandoor. Ten langen leste bij het Schor Wilhelminapolder de auto uit gegaan om een stuk langs het schor te wandelen. En daar zat dus plots deze sneeuwgors. Moraal van het verhaal: uit de auto en de koude lucht in.
Het was gisteren mijn bedoeling om eens flink te gaan filmen, maar de werkelijkheid bleek erg bar. Ik had een mooi rondje Zeeland gepland vanwege een familiefeest op Zuid-Beveland. Op mijn eerste halte, de Brouwersdam, ontbraken kustvogels als roodkeelduiker, paarse strandloper en topper. Door naar de Prunje. Daar zat alles en iedereen heel ver weg. En waren dappere mensen bezig met het verwijderen van planten op het broedeiland. Hulde voor deze vrijwilligers, dit is nou echt goed werk. Alleen jammer voor ondergetekende: waar tweebenigen op een eiland huishouden, staan geen vogels. Niet getreurd, altijd optimistisch blijven, dus via de Koudekerkse Inlaag (een paar kramvogels met tegenlicht en een torenvalk hoog op een lantaarnpaal) naar bakkerij In de Soete Suikerbol in Burgh-Haamstede waar ik de lekkerste bolussen in mijn persoonlijke geschiedenis kocht. Plus een brok gevulde speculaas waar je u tegen zegt. Honger lijden is niet goed voor de mens. Ik was van plan een paar uur in de uitstekende vogelkijkhut in Inlaag de Keihoogte bij Wissenkerke te gaan zitten, maar net toen ik aankwam, joeg een stel wandelaars alle steltlopers op en weg. Het groepje kluten dat even later op grote afstand neerstreek, kon het verschil niet maken. Ook hier geen hoop op resultaat, dus weer wegwezen. Dan naar mijn laatste stek, het Schor Wilhelminapolder. Vorig jaar was heel vogelminnend Nederland in de ban van de witkopgors die hier wekenlang zat. Nu hoopte ik op wat steltlopers. Een graspieper vloog op, streek neer naast een andere vogel. En die andere vogel bleef nog zitten ook. Een sneeuwgors! Redelijk mak, zoals zoveel vogels uit het hoge noorden. Ik heb vervolgens mijn batterij leeggeschoten op deze fraaie vogel die naar het schijnt daar in de winter in groepjes overwintert. Dat vertelden wandelaars die voorbij kwamen. En zo lag ik een half uur lang languit op het fietspad. Een bezorgde fietser was nog bang dat hij mij met een stilstaand hart moest oprapen; hij reageerde zichtbaar opgelucht toen ik in staat bleek terug te praten. Wel, deze sneeuwgors redde mijn zaterdag en dat zult u weten ook. De komende dagen veel sneeuwgors, kan ik u nu al melden. Ik had even een aanloop nodig voordat ik zover was, maar hier is’ie dan:
Het water van de Oosterschelde ebt. De eerste stenen vallen droog en steenlopers grijpen hun kans. Het is een opvallend kleurig tafereel. De bontgekleurde stenen, het groene wier en daartussen de steenlopers die driftig stenen omkeren op zoek naar vlokreeftjes, pieren en kleine krabbetjes. Dit groepje steenlopers filmde ik bij het Schor Wilhelminapolder op Zuid-Beveland.
steenlo