Er is al veel geschreven over de winnaar van de Libris Literatuurprijs 2021. En dat mag ook, want Cliënt E. Busken, een roman van Jeroen Brouwers, was en is een regelrechte bestseller. Tijdens mijn vakantie heb ik het verhaal over de oude man die tegen zijn zin in een verzorgingshuis zit, in één ruk uitgelezen. Het was voor mij een kennismaking met het werk van Jeroen Brouwers, maar het smaakt absoluut naar meer. De wervelende, stokkende, stotende en onaffe en soms zelfs notoir onsamenhangende zinnen brengen het verval van de ouderdom subliem onder woorden.
Lees verder Recensie: Cliënt E. Busken, Jeroen BrouwerTag archieven: roman
Recensie: Margje, Jan Siebelink
Op de boekenmarkt in Gouda kocht ik mijn eerste boek van Jan Siebelink: De overkant van de rivier. Het boek over zijn moeder, zo liefdevol geschreven. Hoewel Siebelink in deze, in alle opzichten grote roman al schrijft over de Paauwiaanse geloofsbeleving van zijn vader, weeft hij in deze roman allerlei andere verhaallijnen in. Het veer, de sfeer van het platteland, de boerengemeenschappen. Vergeleken met de bestseller van jaren later, Knielen op een bed violen, dat meer een psychologische roman is en met een knalvaart geschreven, is De overkant van de rivier een gemoedelijk boek dat een perfecte mix bevat van psychologie en sfeerbeelden. Margje is de nieuwe roman van Siebelink en is een vervolg op Knielen op een bed violen.
Lees verder Recensie: Margje, Jan SiebelinkRecensie: Het kleine meisje van meneer Linh, Philippe Claudel
Het kan je niet ontgaan: het nieuws over de Syrische vluchtelingen. Met als voorlopig dieptepunt de aanval op vluchtelingen in Woerden. Waar je ook in het politieke spectrum staat, vluchtelingen zijn en blijven mensen die er ook niet om hebben gevraagd naar een koud kikkerlandje te moeten vluchten. Maar daar hoor ik de populisten onder ons niet over. Daarom nu een recensie over Het kleine meisje van meneer Lihn van de bekende Franse auteur Philippe Claudel. Een actuele roman, want de hoofdpersoon is een vluchteling.
Lees verder Recensie: Het kleine meisje van meneer Linh, Philippe ClaudelRecensie: Gilead, Marilynne Robinson
Met haar boek Gilead won de Amerikaanse schrijfster Marilynne Robinson de Pulitzer Prize, een van de belangrijkste boekenprijzen ter wereld. Tijdens mijn vakantie in Oostenrijk las ik het voor de tweede maal. Ik lees zelden tot nooit een roman voor de tweede maal, maar voor de romans van Marilynnne Robinson maak ik een uitzondering. Slow reading zou je de leeservaring van al haar romans kunnen noemen, zo slow dat elke zin, ja haast elk woord, ertoe doet. De rijkdom aan ideeën is zo groot dat je bij een tweede lezing geraakt wordt door heel andere facetten.
Lees verder Recensie: Gilead, Marilynne RobinsonRecensie: De nazi en de kapper, Edgar Hilsenrath
Als bij toeval kwam de zwarte oorlogsroman De nazi en de kapper van Edgar Hilsenrath op mijn pad. Er werden een paar boekenkasten leeg geruimd en toen lag daar plots deze bestseller voor het grijpen. Vanaf de eerste bladzijde werd ik gegrepen door de weergaloze schrijfstijl. En ondanks enorme drukte las ik het in een paar dagen tijd uit. Een inktzwart boek. Even grof als pervers. Soepeler dialogen las ik zelden. Kortom, een meeslepende roman.
Lees verder Recensie: De nazi en de kapper, Edgar HilsenrathRecensie: Alles waar ik spijt van heb, Philippe Claudel
Waarom Philippe Claudel een van mijn favoriete auteurs is? Vanwege de droeve toon? De Franse toonzetting die ik meer aanvoel dan kan aanwijzen? Of is het de zoektocht naar het ‘mysterie van de mens’ wat voor hem de reden is om te schrijven, zoals hij in een interview aangeeft? Het zal eerder de combinatie van de eerste twee redenen zijn. De laatste reden heel misschien, maar zijn uitspraak vond ik pas toen ik over deze vraag ging nadenken, dus die reden doet iets te gekunsteld aan. Philippe Claudel is voor mij simpelweg een heel goede schrijver die met zijn minimalistische stijl zijn vaak ietwat absurde hoofdpersonen leven geeft. Let wel, ik ben geen literatuurcriticus, mijn kwalificaties kunnen best langs vastgestelde literaire meetlatten en indelingen heen schieten. Laat ik het maar gewoon zeggen: ik heb van de roman Alles waar ik spijt van heb enorm genoten. De gekwelde ondertoon stemde me zo bedroefd dat ik tijdens het schrijven van deze recensie het fantastische Requiem for my friend van Zbigniew Preisner heb aangezet. Ideale muziek om na afloop van deze roman te beluisteren. Daar zul je geen spijt van krijgen.
Lees verder Recensie: Alles waar ik spijt van heb, Philippe Claudel