Gisteren moest ik toch even goed nadenken. Welke vogel zag ik nu weer voor me – in het riet, in het gras, op het wandelpad? Nooit eerder gezien, in elk geval niet bewust. Het leek op een… een ja, blauwborst, maar dan wel een heel bleke. Geen blauwe borst, maar een fijne donkere tekening op de borst. En toen bedacht ik me: dat moet een vrouwtje blauwborst zijn. Ze verzamelde allerlei materiaal, daar in Polder Vockestaert bij Schiedam. Een waar eldorado voor wie rietvogels als blauwborst en snor wil zien. En met dat materiaal dook ze het rietveld in om weer te voorschijn te glippen zonder. Terwijl de heren blauwborst zich schor zongen, bouwde het vrouwtje blauwborst haar verborgen nest. Ze trok zich niet heel veel van me aan en dook een keer zelfs vlak voor mijn voeten op. Ze wipte tussen de poten van mijn statief heen en naderde me tot op geen twee meter. Stil zitten is dan het devies. Vooral niet bewegen en ook niet kuchen of proesten. En een beetje geluk hebben dat er geen wandelaar of hond aan komt zakken. Zie hier dus mijn blauwborst zonder blauw: