Zo zijn ze het mooist. Een mannetje rietgors zit op de halm van een rietstengel en zingt zijn eenvoudige lied. Nu kun je dit tafereel nog zien, over een paar weken is het allemaal voorbij. Dan zit het broedseizoen er weer op en houden de ruiende zangvogels zich schuil.
Kijk, hierom heb ik die Sony Cybershot aangeschaft: om zijn enorme zoom. Je trekt vogels zo ongeveer bij je naar binnen. Deze rietgors zag ik vandaag in de Zouweboezem, niet heel ver van het wandelpad vandaan. Statief uitklappen, dat heb je echt wel nodig bij zo’n grote zoom, en filmen maar. En hopen dat er weinig wind staat, want een klein briesje betekent een hevige trilling. Vandaag waren de omstandigheden ideaal, dus een fraai rietgorsmannetje vol in beeld.
Een rietgors in Spookverlaat, dat was best leuk. Vooral omdat er zoveel wind stond en de rietvogel heen en weer zwiepte op zijn tak. En hoe hard de wind ook woei, hij bleef zitten! En zong ondertussen zijn eentonige riedeltje. Wil je de rietgors herkennen, in beeld en geluid, dan deze opname even kijken.
Een zingende rietgors in het wilgenbos voor de vogelkijkhut op de Tongplaat in de Dordtse Biesbosch.
Rietgorzen zijn echte zaadeters, dat zie je aan de stompe snavel. Maar zoals de meeste zaadetende vogels voeren rietgorzen hun jongen in de eerste paar dagen van hun leven insecten. Die zijn kennelijk beter te verteren door de tere maagjes dan harde zaden van gras of zuring. Deze opname maakte ik vanavond in de Alblasserwaard.
En zo paradeerde ik zaterdagochtend om zeven uur door de Donkse Laagten. Grutto’s schalden hoog in de lucht, tureluurs vlogen verstoord op, krakeenden idem en helaas zag ik ook de vier goudplevieren te laat. Ook zij kozen het luchtruim. Aan de rand van de sloot bleek het aardig droog en na verwijderen van de hoogste grassprieten een ideale plek om eens flink onder mijn camouflagedoek te gaan liggen. Vier meter doek met aan één kant de kijkgaten, zie dat maar eens netjes over je heen te draperen, dat valt nog niet mee. Uiteindelijk lag ik eronder, camera in de aanslag en wachten maar. Ook dat valt niet mee. Tureluurs, goudplevieren en krakeenden keerden niet terug. Slechts een rietgors bleef trouw aan het struikje in zijn rietdomein. En mocht je nu denken dat ik een beetje hees lig te brommen daar onder dat kleed… dat zijn nijlganzen die vlak voor me neerstreken. Kijk, dat dan weer wel. Weer van die akelige ganzen! Zat ik in het Spui bij Ooltgensplaat onder mijn doek op de uitkijk voor de ijsvogel en kreeg ik slechts een stel boerenganzen voor de lens, hier lag ik voor grutto en tureluur op de koude grond en kreeg ik een stel nijlganzen voor mijn snufferd. Ze schuifelden wel mooi langs hoor. Zo’n liggende positie levert een prachtig perspectief op. Dat ga ik vaker doen, maar dan ook nog met een camouflagemasker op. Want die verrekte beesten zagen mijn tronie zelfs dwars door dat kleine kijkgat! Weg waren ze.
Nu eerst die rietgors; de nijlganzen volgen later deze week.
