Vandaag was ik weer in de gelegenheid een vogeltocht te maken. Ook Sjaak had daar wel oren naar en dus trokken we vanmorgen de polders van Overflakkee in. Later dan gewoonlijk, want niet alleen woei het behoorlijk, er viel ook aardig wat regen. Die combinatie alleen al is een matige om vogels te kijken. Voor wie wil fotograferen of filmen is het helemaal funest: in deze tijd van het jaar is er onder die omstandigheden heel weinig licht. Verre van ideaal om fraaie plaatjes te schieten.
Vrijdag moest ik voor mijn werk op Goeree-Overflakkee zijn en het viel me toen al op hoeveel grote zilverreigers er momenteel in de Hellegatsplaten zijn. Er waadden er tientallen in de kreek langs de N59, wat een prachtig tafereel was. Maar helaas: op de N59 kun je niet stoppen en het werk riep. En daarom dit weekend terug. De vogeltocht met Sjaak startte in dit uitgestrekte natuurgebied met zijn twee vogelkijkhutten.
Het lijkt alweer een jaar geleden dat er overal sneeuw lag en de sloten bevroren waren. Maar zaterdag nog slipte ik op een polderdijk en gleed met elk beetje gas dat ik gaf mijn auto steeds meer richting afgrond en dus de sloot. Gelukkig krijgt Sjaak in dat soort omstandigheden praktische ingevingen. Met een passagier op de motorkap kregen mijn banden meer grip en gehoorzaamde mijn auto de chauffeer weer.
Op de Philipsdam was een groot deel van de plas niet bevroren. Daar dromden eenden samen. Ik kon een pijlstaart filmen. Normaal gesproken zijn deze eenden heel schuw. Zien ze je, dan vliegen ze op. Maar de kou hield deze pijlstaart aan de grond. Je herkent hem aan zijn, inderdaad, pijlstaart. Sommige vogels zijn iconisch, en de pijlstaart is er voor mij één van. Mijn allereerste excursie met de Vogelwerkgroep Tholen, als ventje van twaalf, was naar de Molenplaats bij Bergen op Zoom. En een van de vogels die ik daar voor het eerst van mijn leven door de telescoop zag was: een mannetje pijlstaart. Toen vriend Peter en ik een paar dagen later bij de Oesterdam een stel eenden uit de Karrenvelden zag opvliegen, herkenden we ze meteen: ook weer pijlstaarten. Zo zie je, vroeg geleerd… Lees verder Een pijlstaart stapt op het ijs→
Wit, bruin, zwart en alle schakeringen ertussen. Je vindt het bij de buizerd. Meestal zie ik bruine exemplaren met een mooie lichte slab. Zwart heb ik ze nog niet vaak gezien, misschien zelfs wel nooit. Maar zwarte buizerds (of bijna zwarte) schijnen te bestaan. En dan natuurlijk de witte. Elke winter zag ik er steevast één tussen Pijnacker en Zoetermeer. In oktober zat hij er plots weer, en in maart was hij even plots weer weg. Steeds in hetzelfde weiland, op een van de paaltjes. Nu heb ik hem al een tijdje niet meer gezien. Een paar weken geleden zag ik deze. In de top van een boom op de Philipsdam. Hij bleef netjes zitten en liet zich van een afstandje filmen.
