Tag archieven: Ortameer

Verschil tussen vrouwtje en mannetje morgenrood

De morgenrood is een feloranje dagvlinder die in Midden- en Zuid-Europa voorkomt. Ik filmde deze tijdens de zomervakantie in Noord-Italië. Zou je alleen de bovenzijde zien, dan meende je een rode vuurvlinder te zien. Maar de onderzijde van de ondervleugels bieden uitkomst: zie je er een met witte vlekjes op de ondervleugels, dan weet je: morgenrood. Evenwel zijn alleen de mannetjes feloranje. Bij de vrouwtjes is het oranje donkerder en bovendien bezet met donkere vlekken. Helaas in Nederland een dwaalgast. Vermoedelijk altijd al geweest en met al die intensieve landbouw in de Lage Landen is de kans dat hij zich hier meldt vrij klein. In dit filmpje zie je eerst een vrouwtje, daarna een mannetje:

Ooit gehoord van de langsteelgraafwesp?

Heb jij ooit gehoord van de langsteelgraafwesp? Ik niet, dus ik keek vreemd op toen ik op de Sacro Monte (heilige berg) in Orta San Guilio bij het fonteintje een stel vreemde wezens bezig zag. Ze groeven in de grond, meer zag ik in eerste instantie niet. Merkwaardige beesten moet je altijd filmen, dus ik met mijn knieën in de modder. Toen zag ik dat de vreemde wezens modderballetjes aan het draaien waren. Vast voor hun nest, en dat klopt, zo las ik net. De langsteelgraafwesp (gevonden via de gids Insecten uitvergroot) die ik zag hebben niet eens een Nederlandse naam. Wel een Latijnse: Sceliphron caementarium. Echt bijzondere insecten! Dit filmpje moet je echt even bekijken:

Bonte kraaien in Orta San Guilio

Wat ik niet wist, weet ik nu: dat je bonte kraaien kunt zien in Noord-Italië. Natuurlijk, vogels hebben vleugels, dus vliegen ze alle kanten uit. Nee, zo bedoel ik het niet. De bonte kraai is een inheemse soort in Italië. Terwijl ik meende dat bonte kraaien alleen in het noord-oosten van Europa voorkwamen. Dit stel bonte kraaien filmde ik in het middeleeuwse stadje Orta San Guilio waar je de bonte kraaien op de daken ziet zitten. En soms aan de oevers van het meer. En ‘s avonds vlogen ze in grote groepen richting de heuvels.

Bosparelmoervlinder




De bosparelmoervlinder ken ik nog wel van vorig jaar. Toen zat ik ook al uren te turen in mijn Veldgids dagvlinders om zeker te weten dat het toch geen alpenparelmoervlinder was. En dit jaar herhaalde het circus zich. Opnieuw zo’n donkere parelmoervlinder, nu gefilmd bij Staffa in de schaduw van de Monte Rosa, de hoogste berg van Italië. Ook de gids van Tom Tolman bood niet direct soelaas. Maar na veel kijken en turen meen ik dat die ene bewuste cel daar ergens halverwege de bovenvleugel geen rechte rand heeft. Oftewel: een bosparelmoervlinder. Mocht je menen dat het een toch een andere soort is, reageer gerust.

Groene keizersmantel




Dacht ik me daar een nieuwe vlindersoort te filmen daar langs een ontzettend smal bergweggetje in Noord-Italië. Eentje waar ik ook nog eens halsbrekende toeren voor moest uithalen. Klauteren over een stuk helling waar een rotslawine had plaats gevonden. En dan ook nog een braamstruiken en andere gemeen prikkende planten trotseren. En toen bleek het thuis de keizersmantel te zijn! Een vlinder die ik inmiddels in elk buitenland wel heb gefilmd. Maar dit is wel een andere: groen van onder en geelgrijzig van boven. Een vrouwtje dus. In die zin dus wel nieuw, want deze kleurtint had ik nog niet. En de kinderen waren ook blij zoals je kunt horen, want ik had ze voor een nieuwe soort een ijsje beloofd.

Dambordje naar de onderkant




Op de bergweiden in Noord-Italië wemelde het van de dambordjes. Zo veel zag er eerder alleen in de Haute-Savoie in Frankrijk. Het dambordje dat ik filmde zat een minuut lang stil op een klaver. Waardoor de onderkant goed zichtbaar werd. Vaak is de onderkant van een vlinder nog mooier dan de bovenkant. Bekijk een parelmoervlinder maar eens van onderen. De ene soort ziet er nog fraaier uit dan de andere.