De morgenrood is een feloranje dagvlinder die in Midden- en Zuid-Europa voorkomt. Ik filmde deze tijdens de zomervakantie in Noord-Italië. Zou je alleen de bovenzijde zien, dan meende je een rode vuurvlinder te zien. Maar de onderzijde van de ondervleugels bieden uitkomst: zie je er een met witte vlekjes op de ondervleugels, dan weet je: morgenrood. Evenwel zijn alleen de mannetjes feloranje. Bij de vrouwtjes is het oranje donkerder en bovendien bezet met donkere vlekken. Helaas in Nederland een dwaalgast. Vermoedelijk altijd al geweest en met al die intensieve landbouw in de Lage Landen is de kans dat hij zich hier meldt vrij klein. In dit filmpje zie je eerst een vrouwtje, daarna een mannetje:
Tag archieven: Ortameer
Ooit gehoord van de langsteelgraafwesp?
Heb jij ooit gehoord van de langsteelgraafwesp? Ik niet, dus ik keek vreemd op toen ik op de Sacro Monte (heilige berg) in Orta San Guilio bij het fonteintje een stel vreemde wezens bezig zag. Ze groeven in de grond, meer zag ik in eerste instantie niet. Merkwaardige beesten moet je altijd filmen, dus ik met mijn knieën in de modder. Toen zag ik dat de vreemde wezens modderballetjes aan het draaien waren. Vast voor hun nest, en dat klopt, zo las ik net. De langsteelgraafwesp (gevonden via de gids Insecten uitvergroot) die ik zag hebben niet eens een Nederlandse naam. Wel een Latijnse: Sceliphron caementarium. Echt bijzondere insecten! Dit filmpje moet je echt even bekijken:
Bonte kraaien in Orta San Guilio
Wat ik niet wist, weet ik nu: dat je bonte kraaien kunt zien in Noord-Italië. Natuurlijk, vogels hebben vleugels, dus vliegen ze alle kanten uit. Nee, zo bedoel ik het niet. De bonte kraai is een inheemse soort in Italië. Terwijl ik meende dat bonte kraaien alleen in het noord-oosten van Europa voorkwamen. Dit stel bonte kraaien filmde ik in het middeleeuwse stadje Orta San Guilio waar je de bonte kraaien op de daken ziet zitten. En soms aan de oevers van het meer. En ‘s avonds vlogen ze in grote groepen richting de heuvels.
Bosparelmoervlinder
De bosparelmoervlinder ken ik nog wel van vorig jaar. Toen zat ik ook al uren te turen in mijn Veldgids dagvlinders om zeker te weten dat het toch geen alpenparelmoervlinder was. En dit jaar herhaalde het circus zich. Opnieuw zo’n donkere parelmoervlinder, nu gefilmd bij Staffa in de schaduw van de Monte Rosa, de hoogste berg van Italië. Ook de gids van Tom Tolman bood niet direct soelaas. Maar na veel kijken en turen meen ik dat die ene bewuste cel daar ergens halverwege de bovenvleugel geen rechte rand heeft. Oftewel: een bosparelmoervlinder. Mocht je menen dat het een toch een andere soort is, reageer gerust.