Een wandeling over de oevers van het Oostvoornse Meer is eigenlijk in elk jaargetijde een aanrader. In het late voorjaar en de zomer vind je er een bijzondere flora. In het najaar vliegen allerlei trekvogels voorbij en in de winter geniet je er van de stilte en van het gillen van de waterral. Het voorjaar echter overtreft dit alles vind ik. Dan barst ook hier een koor van zangvogels los. Een goede reden om een natuurwandeling langs het Oostvoornse Meer te maken.
Lees verder Natuurwandeling langs het Oostvoornse MeerTag archieven: oranjetipje
Eindelijk een vrouwtje oranjetipje
Het oranjetipje is de lentevlinder bij uitstek. In de Alblasserwaard vliegt hij slechts op een paar plaatsen. Tot nu toe filmde ik enkel mannetjes, eenvoudig te herkennen aan het kenmerkende oranje op de vleugeltoppen. Vrouwtjes daarentegen zijn in vliegende vaart wat lastiger te herkennen. Die hebben geen oranje op de vleugels en lijken dan sprekend op een klein koolwitje. Als ze zitten is het wel weer eenvoudig: ook de vrouwtjes van het oranjetipje hebben dat prachtige groene gemarmer aan de onderzijde. Om een vrouwtje oranjetipje te filmen moest ik ver reizen: naar de Auvergne in Frankrijk om precies te zijn. In het heggenlandschap wemelt het op zonnige dagen van de oranjetipjes. Je ziet ze langs de struiken fladderen, zelden er overheen en gaan ze er toch overheen, dan volgen ze ook aan de andere kant de heg. Zo blijken heggen een belangrijke functie te vervullen in het landschap. Niet alleen voor vlinders trouwens. Ook voor vogels als roodborsttapuit, zwartkop, grasmus, grauwe klauwier en grauwe gors. Toen we Nederland via Antwerpen inreden, viel meteen op hoe steriel onze polders zijn. Uitgestrekte vlakten met zaaigoed die waarschijnlijk met gif moeten worden beschermd. En dan bovendien ook nog eens geen heggen. Laten we eens heggen aanplanten langs wegen en akkers. Een mix van meidoorn, sleedoorn, vlier en eik. Zul je zien hoe snel de natuurwaarden van onze polders zullen toenemen! En is het meteen ook weer heerlijk fietsen over ’s Heren wegen.
Oranjetipje voor Koningsdag
Een al te uitbundige viering van Koningsdag is aan mij niet besteed. Al die koude drukte, vandaag ook nog eens letterlijk te nemen, is mij al snel te veel. Maar ja, je moet toch wat. Vandaar ook vandaag weer een oranjetipje. Een mannetje, dus in het bezit van die begeerlijke oranje vleugeltoppen. Die je in het begin van de opname niet ziet, want hij is in ruste. Maar op het eind komt het oranje toch nog voorzichtig te voorschijn. Een vleugje oranje, meer niet. Niet al te uitbundig, dat past immers niet bij zo’n koude dag als vandaag.
Meer uitbundige viering
Kies jij ervoor om Koningsdag op een meer uitbundige manier te vieren? Bekijk dan de foto’s onder de video. Hetzelfde oranjetipje als in mijn filmpje, maar dan foto’s die mijn dochter heeft genomen. Vanuit een ander perspectief en dus flink meer oranje.
Ondanks de kou toch nog een oranjetipje
De verwachtingen waren vanmiddag laag gespannen vanwege de kou. Toch reden we in een bochtje door het Alblasserbos bij Papendrecht, mijn dochter en ik, in de hoop nog een oranjetipje te kunnen fotograferen en filmen. Wel, ondanks de frisse bries en de vele dikke wolken die kille schaduwen wierpen, hebben we er nog één op de korrel kunnen nemen. Waarschijnlijk zelfs dankzij de kou, want toen we kwamen aanrijden vloog hij nog rond. Terwijl ik de auto parkeerde, verdween de zon en verstijfde de vlinder op een koolzaadbloempje. Pas toen de zon opnieuw te voorschijn kwam, vloog hij weer op, opgewarmd en wel.
Nogmaals een oranjetipje
De oranjetipjes blijven fascineren. In de eerste plaats omdat ze simpelweg zeer fraai zijn, in de tweede plaats omdat ze niet zo algemeen zijn als bijvoorbeeld dagpauwoog en klein koolwitje. Ik heb nog eens op waarneming.nl gekeken waar je oranjetipjes in de Alblasserwaard kunt zien. Op drie locaties zag ik waarnemingen, bij Gorinchem een, bij Sliedrecht een en een aantal in het Alblasserbos bij Papendrecht. Vreemd genoeg niet in de andere kavels van het Alblasserbos. Misschien kan deze bijzondere vlinder daar ook eens uitgezet worden? Dan moet er wel koolzaad worden gezaaid, want ik zie ze uitsluitend op de gele bloemen van koolzaad duiken. Er stond vanmiddag een aardige bries die fris aanvoelde. Op de open veldjes geen oranjetipjes te zien. Aan de rand, uit de wind en in de zon daarentegen meerdere. Plus een heel legioen aan dagpauwogen en klein geaderde koolwitjes. Ook de kleine vos, atalanta, groot koolwitje, gehakkelde aurelia en bont zandoogje lieten zich zien. Hier mijn opnamen van de oranjetipjes die ik ietwat vertraagd laat afspelen. De fitis die je hoort, zong vorig jaar in april zijn lied. Die klinkt toch een stuk mooier dan mijn wilde kreten op de momenten dat ik mijn lens niet tijdig scherp weet te stellen.
Nog een oranjetipje
Van het oranjetipje kan ik deze week niet genoeg krijgen. Gisteren plaatste ik een opname van een oranjetipje in actie, nu een oranjetipje in ruste. Toen de zon achter een wolk verscheen, daalde de temperatuur kennelijk zo snel, dat dit mannetje plotseling verstijfde en in ruststand ging. Op een bloemetje van koolzaad zat hij doodstil te wachten op de volgende zonnestralen. De originele opname duurt bijna vier minuten, en daarna moest ik er snel vandoor. Wie weet hoe lang hij daar gezeten heeft.
Hoe je het beste vlinders kunt filmen
Tijdens de zomervakantie 2015 heb ik in de achtervolging van vlinders heel wat meters gemaakt. Schijnt de zon en is het warmer dan ongeveer 17 graden, dan schieten vlinders op onvoorspelbare wijze alle kanten in het rond. Fotograferen of filmen kan dan lastig zijn. Niet onmogelijk trouwens, zolang je maar rustig blijft en enig geduld kan opbrengen. Maar van die rustende vlinders filmen als dit oranjetipje lukt dan zelden. Wat is het geheim van al die fotografen die wel van die prachtige foto’s kunnen maken?
Foto’s van vlinders in ruste kun je het beste in de vroege ochtend of in de avond maken. Het is dan nog koel (soms zelfs ronduit koud) en dan slapen de vlinders. Ze zijn koudbloedig en dat betekent dat ze dan door en door koud zijn en nauwelijks reageren. Energie besparen is ook een kunst. Vind je een vlinder in rustende toestand en is het koel, dan weet je (bijna) zeker dat hij er nog wel even zit. Alle tijd dus om de optimale invalshoek te kiezen, de lens scherp te stellen en beelden te schieten. Vlinders in ruste heb ik echter nog niet vaak gevonden. Dat zal er ook wel mee te maken hebben dat ik bepaald geen vroege vogel ben. Maar kun je het opbrengen om voor dag en dauw op te staan en rustende vlinders te zoeken, dan maak je kans op bijzondere plaatjes. Een vlinder met rijp op de vleugels bijvoorbeeld. Of een dauwdruppel op de voelspriet. En als het dan warmer wordt? Dan warmen de vlinders op, spreiden hun vleugels, kruipen naar boven en… schieten alle kanten uit.