Tag archieven: Noord-Italië

Spiegeldikkopjes in Noord-Italië

Het spiegeldikkopje is wijdverbreid in Europa. Ook in Nederland komt hij voor. In de Groote Peel bijvoorbeeld. Ik zag mijn eerste spiegeldikkopjes in de bergen van Noord-Italië waar het ervan wemelde. Op de weelderige vlinderstruiken die overal groeien en op distels zochten ze naar nectar. En dat was de zoveelste dagvlinder die ik voor het eerst zag én filmde in Noord-Italië. Ik plaats hem snel in mijn overzicht van Europese dagvlinders.

De violette vuurvlinder (Lycaena alciphron gordius)

Plots een vuurvlinder voor me, op een eiland van leverkruid. Maar ook op een steile helling en het koninginnenkruid is manshoog. Dat is lastig manoeuvreren en daar komt bij dat vlinders kunnen vliegen. In de warme zon zelfs heel goed! Nou ja, een paar exemplaren kunnen filmen, maar dan komt de volgende uitdaging: de juiste naam erbij bedenken. Daar heb je bij deze zeldzaamheden een wel heel goede veldgids nodig. Ik gebruik de gloednieuwe Dagvlinders. Veldgids voor Europa en Noordwest-Afrika. En wat blijkt? Een violette vuurvlinder, ondersoort. Lycaena alciphron gordius. En niet zo eens heel zeldzaam in de zuidelijke Alpen in Noord-Italië.

Herken de grote weerschijnvlinder

Eerder schreef ik al dat de moerasparelmoervlinder hoog op mijn verlanglijstje stond. Dat is sinds onze vakantie in de Morvan. Daar ontdekte ik een natuurgebied waar de moerasparelmoervlinder voorkomt. Alleen waren we daar eind april en wat het toen steenkoud. Niet best voor dagvlinders. Ik nam me voor een keer terug te keren voor de moerasparelmoervlinder, maar dat is na onze stop op de Gotthardpas niet meer nodig. Een vlinder die ook hoog op mijn verlanglijstje stond was de grote weerschijnvlinder. Af en toe las ik van waarnemingen in Nederland, maar nooit bij mij in de buurt. En nu streek zo’n enorme vlinder pardoes voor ons neer op een stapel puin tussen de bergdorpen Forno en Campello Monti in Noord-Italië. Dat wil zeggen: hij vloog op toen we met de auto naar het dal terug reden. Hij streek gelukkig weer snel neer. Zie de blauwe weerschijn op zijn vleugel. En probeer je voor te stellen dat hij ongeveer zo groot is als een hand. Nou ja, een gemiddelde hand. Ook weer niet de kolenschoppen van een mijnwerker. Ik zet hem met een vrolijk hart in mijn overzicht van Europese dagvlinders. Het overzicht groeit al aardig aan.




Het vlakkewikkeblauwtje herkennen

Terwijl ik rondliep op de begraafplaats in Staffa, een dorpje in de schaduw van de hoogste berg van Italië, de Monte Rosa, zag ik een blauwtje op een van de bloemen. Snel filmen, want blauwtjes ben ik gek genoeg niet heel vaak tegengekomen in het noorden van Italië. Bij thuiskomst bleek het een vlaggewikkeblauwtje te zijn. De eerste die ik ooit zag en filmde. Je herkent hem aan de vlekken op de ondervleugels.

De beste plek om de alpengierzwaluw te zien

Op de dag dat we aankwamen, vroeg in de avond, hoorde ik al het vrolijke gehinnik. De volgende dag was het gehinnik nog veel sterker. Eerst dacht ik aan een soort roofvogel, maar toen ik op het pleintje achter Palazzo Penotti Ubertini stond, wist ik genoeg: alpengierzwaluw! Een van de grootste genoegens van onze vakantie in Orta San Guilio, een middeleeuws stadje in Noord-Italië. Het pleintje achter ons appartement is vermoedelijk een van de beste plekken om de alpengierzwaluw te zien. In de toren van het palazzo hebben de bouwers rekening gehouden met gierzwaluw en de veel grotere alpengierzwaluw: men heeft nestplaatsen ingemetseld. Deze gaten zagen we ook in andere gebouwen in Orta San Guilio. In de ochtend vlogen de zwermen gierzwaluwen en alpengierzwaluwen druk heen en weer. Om halverwege de ochtend te vertrekken en ‘s avonds terug te keren. Voor het geval je niet weet hoe een alpengierzwaluw eruit ziet: héél groot! Soms dacht ik een boomvalk te zien. Maar dan zag ik de sikkelvormige vleugels en de witte onderbuik en wist ik: toch een alpengierzwaluw! Spectaculaire vliegers die alleen al een vakantie naar Orta San Guilio rechtvaardigen. De komende dagen publiceer ik veel meer over de vogels en vlinders rond Orta San Guilio.

 

 

Recensie: Franciscus Sacro Monte en het Ortameer, Felicia Dekkers

Dit is toch wel een van de meest bijzondere recensies die ik ooit schreef. Een recensie over de reisgids Franciscus Sacro Monte en het Ortameer terwijl ik op een bankje zit met uitzicht op het Ortameer en het eiland San Guilio met zijn markante Basílica da San Guilio. En in de wetenschap dat Franciscus himself vanuit het dorp achter me op me neerkijkt.

Lees verder Recensie: Franciscus Sacro Monte en het Ortameer, Felicia Dekkers