Begin januari filmde ik sneeuwgorzen op de Oesterdam, twee weken geleden de witkopgors bij Wilhelminapolder en gisteren was een rietgors in de Rietputten bij Vlaardingen aan de beurt. Hij zat voor ons op het wandelpad en liet zich van verrassend dichtbij filmen en fotograferen. Het leek alsof hij door de honger zwak was, maar hij vloog er tenslotte toch kwiek vandoor; het riet in waar hij thuishoort. Ik heb er het boek Vogeldeterminatie eens op nageslagen en wat blijkt: het koppatroon is dat van een mannetje in de late winter. In de vroege winter hebben de mannetjes evenals de vrouwtjes een meer bruine tekening op de kop, maar door slijtage verkleurt de kop langzaam naar zwart.
Hij zit er nog! De witkopgors in de Wilhelminapolder bij het Zeeuwse dorp Wilhelminadorp. Al wekenlang bivakkeert hij daar op het stukje buitendijkse schor. Een bijzonder gebiedje trouwens. Bij laag water vallen er enorme stukken slik droog, altijd mooi om eens overheen te kijken. Bij vloed rusten groepjes steltlopers uit op de droge delen. Tureluurs, zilverplevieren, bonte strandlopers en steenlopers bijvoorbeeld. En in de winter natuurlijk rotganzen, altijd mooi om te bekijken en te beluisteren. En daartussen of beter: daarvoor, dus de witkopgors uit verre Aziatische oorden.
Je vindt hem onder aan de dijk, langs het hek van gaas. Soms is het flink zoeken geblazen, zo ook vanmiddag. Ik liep naar links tot het einde van het hek. Geen witkopgors te bekennen. Een tweetal wandelaars liep naar rechts. Een van hen kwam even later naar me toe wandelen in de hoop dat ik de witkopgors aan het bekijken was. Dat bleek niet het geval. Steenlopers en rotganzen waren mijn doelwit. Samen liepen we terug, en zowaar, daar vloog hij op vanuit het gras en ging pontificaal op het gaas zitten. Soms moet je wat geluk hebben. Schuw is hij niet, stapje voor stapje kwamen we dichterbij. Zelfs de helderblauwe jas van mijn metgezel van Walcheren verontrustte de gors niet; hij bleef rustig zitten. Met deze opname van dichtbij als resultaat. Zie zijn veel te lange nagels en die merkwaardige gorzensnavel! Op de terugtocht naar de auto kreeg ik nog een paar kijktips over vogels kijken langs het Veerse Meer. Nou, die heb ik dankbaar aanvaard met als finale klapper de ijsduiker op het Veerse Meer (mocht je dit bericht lezen, nog mijn grote dank!). De opname van de ijsduiker publiceer ik later, maar wat een slagschip is dat beest!
