Kijk, hierom heb ik die Sony Cybershot aangeschaft: om zijn enorme zoom. Je trekt vogels zo ongeveer bij je naar binnen. Deze rietgors zag ik vandaag in de Zouweboezem, niet heel ver van het wandelpad vandaan. Statief uitklappen, dat heb je echt wel nodig bij zo’n grote zoom, en filmen maar. En hopen dat er weinig wind staat, want een klein briesje betekent een hevige trilling. Vandaag waren de omstandigheden ideaal, dus een fraai rietgorsmannetje vol in beeld.
Duizenden pelgrims bezoeken jaarlijks het eeuwenoude stadje Vézelay. Gelegen op een hoge heuvel in de Morvan kijken de inwoners uit over de omgeving. Vorige week waren we in de Morvan en wat doet een mens dan? Juist, op naar een van de bezienswaardigheden in de omgeving. In Vézelay zag ik maar weinig vogels, maar dat had ik ook niet verwacht. Net buiten Vézelay echter zaten pontificaal op een heg een zwartkop, cirlgors, grauwe gors en roodborsttapuit. In deze opname de cirlgors. Een mannetje zoals je kunt zien aan de zwarte lijnen op zijn kop. Wil je gorzen zien, dan kun je in de Morvan je hart ophalen. Want niet ver van Vézelay filmde ik ook de geelgors. En ik weet zeker dat in de moerassen van Montour ook de rietgors huist.
Gisteren berichtte ik al van mijn capriolen op het buitendijkse fietspad bij Schor Wilhelminapolder. Ik lag daar dus oog in oog met deze sneeuwgors. Dat was rond een uur of één in de middag. De uren daarvoor had ik vanuit de auto op diverse plekken proberen te filmen. De auto is vaak een goed alternatief voor een vogelkijkhut, maar zaterdag zat het me niet mee. De ene na de andere torenvalk, buizerd en graspieper ging er vroegtijdig vandoor. Ten langen leste bij het Schor Wilhelminapolder de auto uit gegaan om een stuk langs het schor te wandelen. En daar zat dus plots deze sneeuwgors. Moraal van het verhaal: uit de auto en de koude lucht in.
Als je een rietgors hoort zingen dan weet je: het is lente. Al is het februari, voelen je vingers als bevroren aan en zie je op het NOS Journaal de winterse buien al van verre naderen. Het is lente! Tja, je moet er toch wat van maken? Met al die klimaattoestanden is het tegenwoordig een heel jaar lang lente. Maar ik moet toegeven: in zomer en herfst hoor je de rietgors niet zingen. In ieder geval niet van zo hoog in een wilg. Laat de lente maar komen en met de warmere temperatuur alsjeblieft ook blauwborst, lepelaar, grutto en bosrietzanger.
Begin januari filmde ik sneeuwgorzen op de Oesterdam, twee weken geleden de witkopgors bij Wilhelminapolder en gisteren was een rietgors in de Rietputten bij Vlaardingen aan de beurt. Hij zat voor ons op het wandelpad en liet zich van verrassend dichtbij filmen en fotograferen. Het leek alsof hij door de honger zwak was, maar hij vloog er tenslotte toch kwiek vandoor; het riet in waar hij thuishoort. Ik heb er het boek Vogeldeterminatie eens op nageslagen en wat blijkt: het koppatroon is dat van een mannetje in de late winter. In de vroege winter hebben de mannetjes evenals de vrouwtjes een meer bruine tekening op de kop, maar door slijtage verkleurt de kop langzaam naar zwart.
Hij zit er nog! De witkopgors in de Wilhelminapolder bij het Zeeuwse dorp Wilhelminadorp. Al wekenlang bivakkeert hij daar op het stukje buitendijkse schor. Een bijzonder gebiedje trouwens. Bij laag water vallen er enorme stukken slik droog, altijd mooi om eens overheen te kijken. Bij vloed rusten groepjes steltlopers uit op de droge delen. Tureluurs, zilverplevieren, bonte strandlopers en steenlopers bijvoorbeeld. En in de winter natuurlijk rotganzen, altijd mooi om te bekijken en te beluisteren. En daartussen of beter: daarvoor, dus de witkopgors uit verre Aziatische oorden.
Je vindt hem onder aan de dijk, langs het hek van gaas. Soms is het flink zoeken geblazen, zo ook vanmiddag. Ik liep naar links tot het einde van het hek. Geen witkopgors te bekennen. Een tweetal wandelaars liep naar rechts. Een van hen kwam even later naar me toe wandelen in de hoop dat ik de witkopgors aan het bekijken was. Dat bleek niet het geval. Steenlopers en rotganzen waren mijn doelwit. Samen liepen we terug, en zowaar, daar vloog hij op vanuit het gras en ging pontificaal op het gaas zitten. Soms moet je wat geluk hebben. Schuw is hij niet, stapje voor stapje kwamen we dichterbij. Zelfs de helderblauwe jas van mijn metgezel van Walcheren verontrustte de gors niet; hij bleef rustig zitten. Met deze opname van dichtbij als resultaat. Zie zijn veel te lange nagels en die merkwaardige gorzensnavel! Op de terugtocht naar de auto kreeg ik nog een paar kijktips over vogels kijken langs het Veerse Meer. Nou, die heb ik dankbaar aanvaard met als finale klapper de ijsduiker op het Veerse Meer (mocht je dit bericht lezen, nog mijn grote dank!). De opname van de ijsduiker publiceer ik later, maar wat een slagschip is dat beest!
Nu mijn tweede opname van de witkopgors: