Van Gerbrand Bakker las ik ooit zijn veelgeprezen debuutroman Boven is het stil. Ik vond het een prachtige roman waarin hij met liefde verhaalt over de natuur, de boerderij, de weilanden en een oude vader. Ik heb hem kunnen volgen in dagblad Trouw waar hij regelmatig een column voor schrijft. En nu ligt het boek Rotgrond bestaat niet voor me. Waarin hij in korte hoofdstukken ingaat op de relatie van ons cultuurlandschap en de natuur. Het boek staat trouwens op de shortlist voor de Jan Wolkers Prijs 2018 zou daarmee tot de vijf beste natuurboeken van dit jaar behoren. En ik snap denk ik best waarom.