Het wemelde van de gele kwikstaarten langs het semi-verharde pad achter Domaine de Méjanes in de Camargue. Ik sloeg er eerlijk gezegd geen acht op, want gele kwikstaarten, die heb ik al genoeg gefilmd. Toen er eentje vlak naast de auto neerstreek, richtte ik mijn camera toch maar op de vogel. Je kunt hem maar hebben gefilmd, nietwaar? Immers: weer een soort erbij tijdens mijn vogelvakantie. Een beetje soortenjagen is altijd leuk, zeker in de Camargue.
In de Crezéepolder is sinds kort een eenvoudige natuurspeelplaats aangelegd. Meer dan een paar opgestapelde boomstammen is het niet, maar goed. Bij die speelplaats zijn wilgen en andere boompjes aangeplant. Die zijn nu nog zo laag dat zelfs vogels als kleine plevier en kievit er nog tussen lopen. En gele kwikstaarten zitten in de toppen van die beginnende boompjes. Of op een gebroken tak, zoals dit mannetje dat ik er vanmorgen filmde. Gisteren en vandaag werden er trouwens een strandplevier en een steltkluut gezien. Bijzondere soorten hoor voor een natuurgebied als de Crezéepolder. Ik heb ze zelf niet gezien, maar ik heb er dan ook bijzonder weinig moeite voor gedaan. Bij laag water het gebied even rond lopen. Over de rivierdijk en door het gebied. Een leuke wandeling van een paar uur.
Voor beginnende én gevorderde vogelaars een zeer welkome aanvulling op gewone vogelgidsen.
Vergelijkt meer dan 200 vogelsoorten die sterk op elkaar lijken en wijst je hierbij op de kleinste details.
Met QR-codes om vogelgeluiden te beluisteren.
De tekeningen van de bekende illustrator Elwin van der Kolk zijn fijnzinnig en natuurgetrouw. Harvey van Diek, de auteur, is een doorgewinterde vogelaar met ruime ervaring met het begeleiden van beginnende vogeltellers.
Een briljante vogelgids die het begrip vogels kijken een andere dimensie geeft. Je ziet de vogel niet, maar herkent hem wel aan de hand van veer, ei of pootafdruk. Geweldig!
Gele kwikstaarten zijn de talrijkste akkervogels in Nederland, lees ik in een recent artikel. Of ik dat met eigen waarnemingen kan onderbouwen weet ik niet. Ik was eerlijk gezegd een beetje in mineur toen ik twee weken geleden uit de Auvergne (Frankrijk) terug keerde. Daar diep in Frankrijk miegelde het van de gele kwikstaarten. Zag ik ze niet op een prikkeldraadje zitten, dan wel op een verkeersbord of tussen de poten van zo’n sappige Franse vleeskoe. Eenmaal terug in Nederland was het maar stilletjes in de polder. Misschien vol je de discussie over ons landschap in dagblad Trouw. Daar gaf een opiniemaker aan dat je ons landschap kunt typeren met de kernwoorden ‘leeg’ en ‘functioneel’. Nu ja, dat beaam ik helemaal en tot mijn grote verdriet: helaas. Ik besef best dat de ruilverkaveling niet valt terug te draaien en dat hoeft volgens mij ook niet.
Simpele heg Met de ruilverkaveling is de biodiversiteit in onze polders dramatisch afgenomen. En zo moeilijk is het nou ook weer niet om vogels van weleer terug te krijgen. Niet geheel toevallig filmde ik deze gele kwikstaart in de top van een heg. Gewoon een simpele heg, nog lelijk ook want geschoren door zo’n verticale maaimachine achter een tractor. Eén gladde groene muur met een lengte van honderden meters. Of de gemeentelijke maaimachine nu met een grasmaaier of een struikmaaier langs komt rijden, dat is niet zo’n groot verschil. Ik zag er achtereenvolgens een gele kwikstaart, grasmus en een zwartkop in. Een kleine karekiet zit achter de heg in het riet. Dit deel van Schouwen-Duiveland is een van de weinige gebieden waar nog patrijzen voorkomen. Ook dat is geen toeval met die heggen langs de weg. Plant nog wat extra kilometers heg aan en grauwe klauwier, roodborsttapuit, braamsluiper en misschien zelfs de grauwe gors, keren terug in de Hollandse polder.
Gele kwikstaarten zijn echte lenteboden. In Nederland knalt alleen het geel van de wielewaal hem voorbij. Zie deze gele kwikstaart balanceren op prikkeldraad langs een akker in de Auvergne. Daar ver in Frankrijk wemelt het van de gele kwikstaarten. Je ziet ze zitten op prikkeldraad, op verkeersborden, op de al even gele bloemen van koolzaad en tussen de poten van Frankrijks nationale koe: de blonde d’Aquitaine. Ik had graag die ene gele kwikstaart op een koolzaadplant gefilmd, maar in mijn onhandigheid wist ik de camera niet snel genoeg te installeren. Met gele kwikstaarten weet je het maar nooit: de ene poseert zowat een hele minuut recht voor de auto, een ander gaat er schielijk vandoor. Deze gele kwikstaart gunde me gelukkig enig lentegeluk op een verder steenkoude ochtend.
