In een waterrijk land als Nederland wemelt het gelukkig van de eenden. Op elke waterplas zie je een paar eendensoorten dobberen. Eenden zijn over het algemeen middelgrote watervogels met een platte snavel en met zwemvliezen tussen de tenen. Maar gelukkig zijn er uitzonderingen op de regel. Neem de zaagbekken. Die hebben juist een smalle spitse snavel met scherpe karteltjes. Eenden kijken is genieten, kan ik je verzekeren. Zeker in winter en voorjaar, want dan zijn de mannetjes op hun mooist. In dit artikel geef ik je tips om eenden te leren herkennen, compleet met een filmpje waarin je eendennamen kunt raden (met onder het filmpje de oplossing).
Lees verder Eenden leren herkennenTag archieven: eenden
Krakeenden in Inlaag Keihoogte
De eenden in ons land zijn nu zo ongeveer op hun mooist. De veren nog heel en in veel gevallen fraai. Kijk eens naar deze krakeenden. In Nederland gaat het goed met de krakeend. Er zijn plaatsen waar meer krakeenden zwemmen dan wilde eenden. De krakeend lijkt een tikkeltje saai. Zowel het mannetje als het vrouwtje zijn bruin. Tegen de wintertaling met zijn groenblauwe wenkbrauwen legt hij het qua schoonheid af. Is het werkelijk? Kijk eens naar de mannetjes. En dan speciaal naar die ragfijne tekening rond de hals. Als het textiel zou zijn, zou het een en al luxe uitstralen. Gisteren schreef ik een blog over dooie, opgezette beesten en vatte die beestenboel samen met het woord ‘dooie blingbling’. Liever zie ik levende vogels van zo dichtbij als de dag na kerst vanuit de vogelkijkhut in Inlaag Keihoogte op Noord-Beveland.
Een paartje zomertalingen poetst de veren
Gisteren lag ik weer eens plat op mijn buik in het gras met mijn zelfgemaakte camouflagedoek over me heen. De eerste de beste tureluur die op een paar meter van me vandaag neerstreek, zag mijn camera en weg was hij. Zonder te alarmeren trouwens, het onbekende was hem al vreemd genoeg. Hetzelfde gebeurde bij een grutto. En net toen ik dacht te moeten stoppen zag ik door het kijkgat een paartje eenden. Zomertalingen! Die schuwe eendjes blijven zelden lang zitten, en al helemaal niet wanneer ik met mijn één meter zesentachtig over het wandelpad aan kom lopen. Ze bleven iets verder weg dan tureluur en grutto en dat was denk ik mijn geluk. Ik heb mannetje en vrouwtje uitgebreid kunnen filmen. Vrouwtjes zijn bruin, niet verwonderlijk voor een eend. De mannetjes hebben een schitterende witte boog op de kop. Al veren poetsend draait hij de bovenkant van zijn kop naar je toe en zie je beide witte bogen. En aan het eind draait hij al poetsend een pirouette. Na de opname verdwenen ze in het hoge gras om even later om onbekende reden op te vliegen.
Wintertaling verschaft veel vreugde
Vogels kijken heeft volgens Hans Dorrestijn een geneeskrachtige uitwerking voor wie in een inzinking zit. Ik lees momenteel met veel plezier de Dorrestijn Natuurgids waarin Hans zich laat ontvallen: ‘Met Keep en Goudvink kreeg ik weer schik in het leven. Tevens ontdekte ik dat niet allen de vogel-op-zich een geneeskrachtige werking heeft, maar ook zijn naam. De Wintertaling is niet alleen verrukkelijk door die donkergroene balk over zijn kop, het woord ‘taling’ verschaft ons onnoemelijk veel vreugde. Taling. Taling. Ik zeg het drie keer achter elkaar om het genot te verhogen.‘
En inderdaad, het zien van een mannetje wintertaling verhoogt de vreugde. Kijk naar de kop met dat fraaie groen. En dan de gele kont, die overigens niet helemaal geel is ontdekte ik in deze opname. Links en rechts geel en zwart in het midden. Twee gele driehoekjes eigenlijk. Wintertalingen had ik al meer gefilmd, maar van zo dichtbij niet eerder.
