Soms loop je een verrassing tegen het lijf. Vogelaars hopen altijd op die ene verrassing. Een zeldzame soort, als eerste door hem of haar gezien. Dat is een herinnering die je je hele leven als een trofee met je meedraagt. Ik heb er vandaag nog over gelezen, in het nieuwe boek van de bekende vogelaar Noah Strycker. Hij vertelt in Grenzeloos vogels kijken over de kick van het zien van een zeldzaamheid. ‘Mensen als ik raken onder meer aan vogels kijken verslaafd vanwege de willekeurige beloning, of wat de Amerikaanse psycholoog B.F. Skinner in de jarig vijftig omschreef als ‘variabele ratio’. Dank je wel Noah, voor deze uitleg. Mijn euforische gevoel na het maken van een in mijn ogen fantastisch filmpje verklaren doordat de hersenen een stoot dopamine krijgen – de neurotransmitter die verband houdt met genot. Ik zie hersenwetenschapper Erik Scherder al instemmend knikken.