Tag archieven: dagvlinders

Spiegeldikkopjes in Noord-Italië

Het spiegeldikkopje is wijdverbreid in Europa. Ook in Nederland komt hij voor. In de Groote Peel bijvoorbeeld. Ik zag mijn eerste spiegeldikkopjes in de bergen van Noord-Italië waar het ervan wemelde. Op de weelderige vlinderstruiken die overal groeien en op distels zochten ze naar nectar. En dat was de zoveelste dagvlinder die ik voor het eerst zag én filmde in Noord-Italië. Ik plaats hem snel in mijn overzicht van Europese dagvlinders.

De violette vuurvlinder (Lycaena alciphron gordius)

Plots een vuurvlinder voor me, op een eiland van leverkruid. Maar ook op een steile helling en het koninginnenkruid is manshoog. Dat is lastig manoeuvreren en daar komt bij dat vlinders kunnen vliegen. In de warme zon zelfs heel goed! Nou ja, een paar exemplaren kunnen filmen, maar dan komt de volgende uitdaging: de juiste naam erbij bedenken. Daar heb je bij deze zeldzaamheden een wel heel goede veldgids nodig. Ik gebruik de gloednieuwe Dagvlinders. Veldgids voor Europa en Noordwest-Afrika. En wat blijkt? Een violette vuurvlinder, ondersoort. Lycaena alciphron gordius. En niet zo eens heel zeldzaam in de zuidelijke Alpen in Noord-Italië.

Herken de grote weerschijnvlinder

Eerder schreef ik al dat de moerasparelmoervlinder hoog op mijn verlanglijstje stond. Dat is sinds onze vakantie in de Morvan. Daar ontdekte ik een natuurgebied waar de moerasparelmoervlinder voorkomt. Alleen waren we daar eind april en wat het toen steenkoud. Niet best voor dagvlinders. Ik nam me voor een keer terug te keren voor de moerasparelmoervlinder, maar dat is na onze stop op de Gotthardpas niet meer nodig. Een vlinder die ook hoog op mijn verlanglijstje stond was de grote weerschijnvlinder. Af en toe las ik van waarnemingen in Nederland, maar nooit bij mij in de buurt. En nu streek zo’n enorme vlinder pardoes voor ons neer op een stapel puin tussen de bergdorpen Forno en Campello Monti in Noord-Italië. Dat wil zeggen: hij vloog op toen we met de auto naar het dal terug reden. Hij streek gelukkig weer snel neer. Zie de blauwe weerschijn op zijn vleugel. En probeer je voor te stellen dat hij ongeveer zo groot is als een hand. Nou ja, een gemiddelde hand. Ook weer niet de kolenschoppen van een mijnwerker. Ik zet hem met een vrolijk hart in mijn overzicht van Europese dagvlinders. Het overzicht groeit al aardig aan.




Het vlakkewikkeblauwtje herkennen

Terwijl ik rondliep op de begraafplaats in Staffa, een dorpje in de schaduw van de hoogste berg van Italië, de Monte Rosa, zag ik een blauwtje op een van de bloemen. Snel filmen, want blauwtjes ben ik gek genoeg niet heel vaak tegengekomen in het noorden van Italië. Bij thuiskomst bleek het een vlaggewikkeblauwtje te zijn. De eerste die ik ooit zag en filmde. Je herkent hem aan de vlekken op de ondervleugels.

Bruine vuurvlinder op de Hoge Veluwe

Vandaag met het gezin door Nationaal Park de Hoge Veluwe rondgefietst op de iconische witte fietsen. Ik was vooral gespitst op dagvlinders. Groentje, bruine vuurvlinder en hopelijk zelfs een bosparelmoervlinder. De eerste twee doken ondanks harde wind zowaar op. De bruine vuurvlinder zelfs in tweevoud. Tot mijn grote frustratie overigens, want toen ze elkaar zagen begonnen ze aan een kwellend lange en flitsende dans door de lucht. Niet te filmen dus. Maar alle wezens komen eens tot bedaren en dus ook deze mannetjes bruine vuurvlinder. Die al een heel eind versleten zijn trouwens. Je ziet het aan de bovenzijde van de vleugels. De oranje vlekken zijn bijna helemaal afgesleten en zijn verkleurd naar geel. Maar goed, het is en blijft een bruine vuurvlinder. En weet je wat me opviel? Dat deze zo klein zijn. Vorig jaar filmde ik deze bruine vuurvlinder in Oostenrijk. Mensen, wat was die groot in vergelijking met dit vlindertje bij het Deelense Was.

Distelvlinder in kleur en zwartwit

En toen lag ik languit op het fietspad naar een distelvlinder te loeren. Het insect warmde zich op in de avondzon. Gelukkig kwam er niemand voorbij fietsen. Ik heb op die manier al eens iemand de stuipen op het lijf gejaagd. Hij dacht dat ik met een hartaanval op het koude asfalt was neergeploft en zag zichzelf al tevergeefs reanimeren. Het was nu echter gelukkig een fraaie dagvlinder die mij dwong gestrekt te gaan. Een kever en een paar mieren komen voorbij. En als experiment een keer in zwart-wit. Ook wel mooi, vind ik. En dat allemaal met mijn fijne Sony Cybershot 400.