Sjaak en ik reden over de N59 richting Zierikzee en in de haven van Bruinisse zagen we zaagbekken. Het ging te snel om te zien of het middelste of grote zaagbekken waren, kortom: de situatie noopte tot een grondig onderzoek. Vanaf de sluis zagen we direct dat het middelste zaagbekken waren. Ze zwommen door de hele haven, een buitenkansje dus om ze te filmen.
Lees verder Tijd om middelste zaagbekken te gaan kijken
Lag het aan de verkoudheid waarmee we allebei rondliepen? Was de nachtrust onvoldoende? Of maakten we simpelweg de verkeerde keuzes? Feit is dat het een behoorlijk tam rondje Zeeland was, dat Sjaak en ik vandaag maakten. Ook een beetje te stereotype, concludeerden we. Van de Grevelingendam naar Noord-Beveland en toen over de Neeltje Jans naar de Brouwersdam. Maar veel vogels? Niet gezien!
Lees verder Een tam rondje ZeelandTijdens een van onze vogeltochten maakte Sjaak deze foto van een kleine zilverreiger. Hij was net opgevlogen uit een sloot bij Bruinisse en geland op de akker. En nu loopt hij behoedzaam terug naar de sloot.
Na een lange vogeltocht over Schouwen-Duiveland, vonden we bij Bruinisse een groep kleine zwanen. Ze zaten op een modderige akker. Gek eigenlijk. Bij ons in de Alblasserwaard zie je kleine zwanen vrijwel uitsluitend in groene weilanden. En in Zeeland dus op kale, modderige akkers, liefst met hier en daar een ondiepe plas water. Lees verder Kleine zwanen bij Bruinisse
Maak je een vogeltocht over de Zeeuwse eilanden, kam dan altijd de brakke slootjes uit. Geheid dat je een kleine zilverreiger ziet, of een ijsvogel. Een tureluur garandeer ik je. En in de winter ook een zwarte ruiter. De brakke slootjes blijven bij vorst lang ijsvrij. En ondiep, dat betekent goed doorwaadbaar voor steltlopers.
Gisteren waren we bijna aan het einde van onze vogeltocht toen we opeens een zwarte ruiter in een slootje bij Bruinisse zagen staan. Tja, wat doe je dan als je met z’n tweeën bent en je de vogel allebei wilt fotograferen of filmen? Er stapt er één uit en die loopt langzaam naast de auto mee op. Voor de vogel betekent dat geen vervaarlijk silhouet in de berm. En dus blijft hij langer zitten. En dat bleek. Telkens drie meter vooruit. Sjaak te voet, ik in de auto. De buitenspiegel als statief en filmen maar. Lees verder Zwarte ruiter in winterkleed
Huismussen vreten ook van de kolen op de land. Zie ze hier de oogst van een respectabele boer aantasten! Wat het precies voor kolen zijn, weet ik niet. Groene kool, of spruiten? Doet er niet toe. Het was vroeg in de morgen, ik had even ervoor een buizerd gefilmd en dit vond ik wel een aardig plaatje. Deze bruine huismussen gezellig tjilpend op een bedauwd kolenland. De boer aan de Langeweg te Bruinisse zal er misschien niet heel blij mee zijn, maar laat hij dan maar genieten van dit schitterende decor. Er bivakkeerde trouwens een complete zwerm in de kolen, een paar honderd van die vretende huismussen. Toen wij kwamen aanrijden vlogen ze allemaal op. Voor een ogenblik geen vraatzucht op het land. De boer mocht ons wel dankbaar zijn. Wel mooi dat in de polders rond Bruinisse nog zoveel huismussen leven!
Helaas gaat het op veel plaatsen niet zo goed met de huismus in ons land. In mijn tuin zie ik ze nog zelden. Nu heb ik geen grote tuin die ook nog eens grenst aan een drukke weg, maar toch. In de magnolia en de heg mag ik toch wel een huismus verwachten? Eerlijk is eerlijk: ons huis is ook niet bepaald uitnodigend. Het is een hermetisch gesloten vierkant gebouw opgetrokken uit baksteen. Op de zuidkant brandt de zon. Op de noordkant is het de hele dag schaduw.
Maar gelukkig zijn er tal van manieren waarop je de huismus helpen kunt. Lees bijvoorbeeld eens hoe mijn schoonmoeder dat doet. Zo heel moeilijk is dat niet. En ben je toch al van plan een haag in je tuin aan te planten, lees dan eens mijn artikel over de huismus en de beukenhaag. Je helpt de huismus dus al wanneer je een groene tuin inricht, er wat nestgelegenheid in aanbiedt, een plaats om te schuilen en te kwetteren en liefst ook wat voedsel.
Kees Heij en Jacques Vos bestuderen de huismus al vanaf hun schooltijd, Heij is er zelfs op gepromoveerd. In hun boek De huismus beschrijven zij uitgebreid het leven van deze tegelijk zo bekende en volstrekt onbekende vogel en gaan zij op zoek naar de mogelijke oorzaken van hun achteruitgang en wat daaraan te doen is. Het lot van de huismus is onverbrekelijk verbonden met dat van de mens en deze monografie over de vogel is dan ook tevens een cultuurgeschiedenis van deze relatie