Wintertijd is ganzentijd. Niet voor niets is in de Vogelscheurkalender 2020 de kolgans Vogel van de week in januari. De akkers en weilanden herbergen in de wintermaanden honderdduizenden ganzen. En ook aan de kust, op het wad en in de kwelders, zie je soms enorme groepen. En daarom na mijn vlogs over de rotgans en de toendrarietgans nu een vlog over de brandganzen en kolganzen in de Donkse Laagten, een natuurgebied in de Alblasserwaard.
Lees verder Op zoek naar brandganzen en een paar kolganzen
Een weekje vakantie aan het Lauwersmeer kan natuurlijk niet zonder een dagje Schiermonnikoog. Vijftien jaar geleden waren we er voor het laatst. Dus met ons zessen de Waddenzee over en aan land op dit zo autoluwe eiland. Gezeten op drie tandems verkenden we het eiland. Mijn broer en ik op de derde tandem, altijd en overal de laatste in de rij. En dat begon al vlak na de Veerdam waar ik pardoes op de zo vurig gewenste roodhalsganzen stuitte.
Roodhalsganzen op Schiermonnikoog. Ze werden al een week op de eerste pagina op waarneming.nl gemeld. Nooit eerder gezien, tot deze zaterdag. Drie stuk graasden tussen de brandganzen en rotganzen. Zomaar even drie soorten die vanuit de Russische toendra’s kwamen aanvliegen. Je leest er alles over in het fantastische boek De rotgans van Barwolt Ebbinge. Brandgans en rotgans zijn zo ongewoon niet in de Waddenzee. Roodhalsganzen wel, want die overwinteren over het algemeen ergens in het voormalige Oostblok, langs de kust van de Zwarte Zee. Maar deze drie vlogen met hun neven en nichten mee en stonden opeens in een oerhollandse polder.
Dat ze zo ongewoon op Schiermonnikoog niet zijn, vertelde een vogelaar me in de vogelkijkhut bij de Westerplas. Hij toverde een minzaam glimlachje op zijn gezicht en zei dat die drie roodhalsganzen sinds jaar en dag elke winter op Schiermonnikoog verblijven. Voor mij bijzonder, maar voor de jaarlijkse bezoeker van Schier een stuk minder. Kennelijk. Het is een verhaal hé, ik steek mijn hand niet in het vuur voor het waarheidsgehalte.
Maar mooi zijn ze, die roodhalsganzen. Weer een soort op mijn denkbeeldige lijstje erbij. En wil je met enige zekerheid roodhalsganzen zien, dan op naar Schiermonnikoog en de groepen ganzen afspeuren.
 | GPO verovert de harten van steeds meer vogelaars. De verrekijkers van GPO staan garant voor een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding. |
 | Geroemd vanwege zijn lage gewicht (686 gram) en het super scherpe beeld. |
 | Licht, klein en robuust. Een verrekijker voor alle omstandigheden. |
 | De helderheid van het glaswerk wordt geroemd. Het gewicht is met 750 gram prima. Het gezichtsveld is 128 meter en dat is ook goed. |
 | Ligt vanwege het compacte formaat heerlijk in de hand en heeft een fantastisch helder beeld. |
 | Bekijk ook het overzicht van de beste verrekijkers tussen € 1.250 en € 2.000 |
Ik geef toe, wel heel erg cliché en gewoontjes, maar bij gebrek aan beter: ganzen in de Alblasserwaard. Meer krijg ik niet uit mijn pen dit keer.
Duizenden ganzen verzamelen zich elke winter in natuurgebied de Donkse Laagten bij Bleskensgraaf. Heb je het geluk dat ze vlak bij de weg zitten, dan kun je indrukwekkende taferelen zien. Massaal vliegen ze op om al snel weer neer te strijken. De brandganzen en kolganzen, want die soorten zijn, foerageren door elkaar. Een enkele keer dwarrelt er een grote zilverreiger mee in de zwerm. Als de zon schijnt ligt die mooi helderwit op tussen de donkere ganzen. Toen ik deze opnames maakte, inmiddels een paar weken geleden, was het een beetje nevelig. Dat zorgde voor bijzondere sfeerbeelden met korenmolen De Vriendschap en de Broekmolen op de achtergrond.
Ieder jaar overwinteren duizenden brandganzen in de Donkse Laagten tussen de dorpen Streefkerk en Bleskensgraaf. Vooral ‘s ochtends vroeg is het een drukte van belang. In het plasdrasgebied maken grote groepen zich klaar voor vertrek richting de voedzame weilanden in de omgeving. Het vroege ochtendlicht valt lichtroze op de witte maskers van de ganzen. Maar een paar minuten kleurt het licht zo, hooguit een kwartier. Daarna blijft het licht een hele dag licht.
De zogenaamde ‘Haagse School’ staat er om bekend: de grijstinten waarmee de schilders het typisch Hollandse landschap op het doek te voorschijn toverden. Door het sombere weer lijkt de Alblasserwaard precies het decor van een schilderij uit de negentiende eeuw. Lekker grijs met al dat vocht in de atmosfeer. De grote groepen kolganzen, brandganzen en grauwe ganzen malen niet om deze beschouwingen. Wat ik wel mooi vind is dat door de vochtige atmosfeer deze opname een pastel-achtig karakter krijgt.
