Gisteren had ik een watersnip in het vizier, vanmorgen vroeg had ik een stelletje watersnippen voor mijn neus. Een paar groepjes stonden aan de oever wakker te worden. Reken maar dat ik de komende weken nog een paar opnamen van watersnippen zal publiceren. Een heel najaar heb ik naar watersnippen gezocht, maar ze zaten telkens op afstand of ze vlogen pal voor mijn voeten op. Nu bleven ze zowat aan mijn voeten zitten! Ik hoop dat je er even veel van geniet als ik.
Dagelijks rij ik op mijn route naar kantoor over de N471 langs Berkel en Rodenrijs. Nu is dat deel van Nederland een typisch voorbeeld van hoe het in mijn ogen niet zou moeten: het ene bedrijfsgebouw na het andere wordt uit de grond gestampt, terwijl op bestaande terreinen het ene na het andere gebouw leeg staat. En ook in het nieuwe terrein staan de eerste gebouwen alweer leeg. Binnen niet al te lange tijd staat het hele Groene Hart vol lege bedrijfsgebouwen. Ik snap best dat het allemaal om de pingels draait, maar het zijn wel korte termijn pingels.
Genoeg gesomber, er valt daar langs de N471 tot mijn verrassing op vogelgebied toch nog wel iets te beleven. Achter een van de gebouwen op bedrijventerrein Oudeland gaat een plas schuil en daar dobbert deze dagen een heuse witoogeend rond. Dat exemplaar heb ik nog niet in het vizier gehad, maar ik heb daar wel andere vogels kunnen filmen en van dichtbij ook! Bekijk de grote zilverreiger van gisteren, en de watersnip hieronder. Vanuit de auto gefilmd, op tien meter afstand. Kijk, in de meeste natuurgebieden lukt je dat nou echt niet. Die laten geen Peugots toe. En da’s maar goed ook. Ik kom er op de N471 al meer dan genoeg tegen. Erg uniek is die sjoemeldiesel van me niet.
Terwijl ik op zoek was naar een witoogeend, viel mijn oog op deze grote zilverreiger. Die op slechts een tiental meters afstand zijn veren stond te poetsen. Niet eerder maakte ik mee dat een grote zilverreiger bleef zitten met mij in de auto zo dichtbij. Het zal de vrieskou wel geweest zijn, denk ik. Zo min mogelijk energie verliezen is dan het parool. Terwijl smienten, kuifeenden, krakeenden en wilde eenden hem voorbij zwemmen en aan elke kant een slobeend staat uit te rusten, poetst de grote zilverreiger zijn oogverblindend witte veren. Zie zijn veren, de gele snavel en vooral zijn ogen.