Een tegendraads betoog, zo vat ik het boek Erfgenamen van de aarde van de vooraanstaande wetenschapper Chris. D. Thomas op. Waar de meeste biologen de invloed van de mens op de biodiversiteit als desastreus beoordelen, ziet deze ecoloog juist kansen voor de biodiversiteit. Het verhaal van het leven op aarde is immers het verhaal van verandering? Eerlijk gezegd blijft de inhoud van zijn betoog wel een beetje knagen…
Lees verder Recensie: Erfgenamen van de aarde, Chris D. Thomas
Landschapspijn, wie lijdt er aan? Wie denkt nog met een weemoedig hart terug aan de tijden van weleer. Toen er in elk weiland nog grutto’s broedden. Toen de graslanden nog massaal in bloei stonden en er overal insecten en amfibieën leefden? Jantien de Boer ziet hoe de biodiversiteit op het platteland gierend hard achteruit is gegaan. Waar intensieve landbouw wordt geïntroduceerd, neemt de natuur de wijk. Landschapspijn houden sommige mensen er aan over. Sommigen, niet iedereen dus. Jantien de Boer schreef er een boek over met de heldere titel Landschapspijn. Vogelbescherming Nederland twitterde: ‘Verplicht leesvoer.’ Beter kan ik het niet schrijven.
Het antropoceen is een van de meest hippe onderwerpen in de filosofie. Het tijdperk waarin de mens een van de bepalende krachten is in de geologie, het klimaat en de oceanen. Het is een begrip dat bij de een een gevoel van onbehagen opwerkt, bij de ander de neiging in actie te komen, voor sommigen juist economische kansen oplevert en waar veel anderen helemaal aan voorbij leven. Denker des vaderlands René ten Bos verkent in zijn meeslepende boek Dwalen in het Antropoceen het begrip. En dan blijkt dat begripsvorming in dit geval behoorlijk lastig is, zo niet onmogelijk.
Lees verder Recensie: Dwalen in het Antropoceen, René ten Bos