De Alblasserwaard staat bekend om zijn groene, uitgestrekte weilanden. In weilanden die op natuurlijke wijze worden beheerd kun je in het voorjaar weidevogels als grutto en kievit begroeten. Of de bijzondere purperreiger waarvan er een groot aantal in molengebied Kinderdijk broedt. Wandelen door de weilanden geeft een gevoel van vrijheid. Zeker wanneer het ook nog eens over onverharde paden gaat. Dat gevoel van vrijheid ervoer ik tijdens de wandeling die ik hieronder beschrijf.
Het platteland is steriel geworden. Dat klopt. Zo weinig bloemen meer in weilanden, bermen en wilde graslandjes. En toch. Soms kom je een akkerdistel tegen. Als een Gallisch dorpje dat hardnekkig standhoudt tegen de vijand. Zo’n eenzame akkerdistel toont dan meteen zijn waarde aan. Het gonst er van de hommels. In de Alpen gonsde het dan van de parelmoervlinders en andere bijzondere soorten. Hier, bij de Donkse Laagten, zag ik eindelijk weer eens aardige aantallen hommels. Ik ga ze de komende week aan je voorstellen. Lees verder De kleine woudzwever wast kop en tong→
Ja, ook struiken kunnen eenzaam zijn. Bomen ook. Vind je dit maar zweverig klinken? Lees dan het boek van de bekende boswachter Peter Wohlleben, Het verborgen leven van bomen. Je zult waarschijnlijk evenals ik verrast zijn over het feit dat ook bomen sociale wezens zijn. Wil je over hetzelfde leven maar dan met meer wetenschappelijke onderbouwing, lees dan het boek Briljant groen van Stefano Mancuso. De aanleiding voor deze opsomming van een aantal boeken? Het feit dat ik ringmussen filmde in een eenzame struik in de Alblasserwaard.
Nu zijn ringmussen op zichzelf niet zo heel bijzonder. Ze komen in vrijwel heel Nederland voor. Op de Zeeuwse eilanden meer dan in het westen van Nederland, en daar reken ik de Alblasserwaard ook toe, lees ik in het Handboek Vogels van Nederland en België. Dus een klein beetje bijzonder mag het wel heten. Overigens: een paar jaar geleden filmde ik in hetzelfde bosje ook al eens ringmussen. Je herkent de mannetjes trouwens aan de bruine pet en de twee zwarte vlekjes in de nek. De ringmus is iets kleiner dan zijn neef de huismus. Lees verder Ringmussen in een eenzame struik→
Vanmorgen hoefde ik niet ver van huis om mooie opnames te maken. De grutto was mijn doel, en gelukkig, ze zaten er nog ook, daar in de Donkse Laagten. In de Alblasserwaard is dit denk ik het beste grutto-gebied. Hier kunnen ze ongestoord broeden. De keerzijde is dat het verschil met omliggende weilanden wel heel erg schrijnend is. De weilanden aan de andere kant van de Geerweg zijn zo ongeveer vrij van broedende grutto’s en andere weidevogels. Maar ja, die worden dan ook intensief bewerkt.
De grutto dus, mijn eerste. Gefilmd met mijn Sony Cybershot en belangrijker nog: vanaf mijn grondstatief. Later deze week publiceer ik nog meer opnames van grutto’s vanaf mijn grondstatief. Door het lage perspectief krijgen deze een bijzondere pastelachtige tint. Volg mijn blogs van de komende week en je gaat het zien. Dit is alvast een voorproefje, mijn eersteling van dit jaar:
De beste lichtgewicht verrekijkers om vogels te kijken:
Topmodel van Swarovski dat onlangs is verbeterd. Verkrijgbaar in de modellen 8x30 en 10x30. De modellen met het laagste gewicht in dit overzicht, namelijk 490 gram. De beste lichtgewicht verrekijker van dit moment.
Elk jaar overwinteren in ons land groepen wilde zwanen en kleine zwanen. De aantallen wisselen met de temperaturen. Je kunt stellen dat hoe strenger de winter is, hoe meer zwanen er in ons land overwinteren. Beide zwanensoorten hebben een geel-zwarte snavel. Soms staan ze bij elkaar op een akker. Soms staan ze echter alleen met soortgenoten, of juist tussen knobbelzwanen. De vraag is dan: wat is het verschil tussen de wilde zwaan en de kleine zwaan? Het valt niet altijd mee om het verschil te ontdekken, hoewel… Als je het weet, dan zie je het snel genoeg.
Je ziet het niet, maar het is er echt: een rietkraag pal onder deze torenvalk. Zaterdag fietste ik door de Alblasserwaard naar de Donkse Laagten, waar ik tussen de buien door vanaf een steiger deze biddende torenvalk filmde. In het natuurgebied was verder niets te beleven. De eerste buizerd die er zat, vloog op toen ik nog maar naar hem keek. Bij de tweede buizerd zat ik verscholen onder het viaduct en zette ik omzichtig mijn camera op. Ik stelde de camera scherp en het zien van mijn handen was al voldoende voor die schuwe vogel. Weg buizerd. Daarna nog een meerkoet gefilmd en dus deze biddende torenvalk:
