Een zwerm spreeuwen pal voor je voeten is altijd een imposant schouwspel. Duizenden spreeuwen in de lucht boven de Philipsdam en even later in de struiken. Een lege lucht en volle struiken. En een moment later ook lege struiken: de spreeuwen zijn volgevreten en vliegen naar de volgende partij struiken. Net zolang tot alle bessen op zijn en de spreeuwen zwaar vliegen van de alcohol. Jazeker, spreeuwen raken nu en dan flink dronken. De bessen in hun maag gaan gisten en daarbij wordt alcohol gemaakt. En ook spreeuwenhersens raken daar een beetje van aan de kook. Dit heb ik trouwens niet van mezelf. Natuurstilist Koos Dijksterhuis schrijft erover in zijn pas verschenen boek De spreeuw. Over spreeuwen valt veel te vertellen en dat vertellen kan Dijksterhuis als geen ander. Spreeuwen dus, zelf ook meesterlijke vertellers. Luister maar eens naar hun verhaal: