Vorige week was ik weer terug op de Grevelingendam. Een paar uur voor hoog water scharrelden Sjaak en ik over het wad, in een poging steltlopers te fotograferen en te filmen. Sjaak ging aan de wandel, ik lag languit in het natte slik. Speciaal daarvoor had ik mijn droogpak aangetrokken. Zo’n pak waarmee zeilers zich droog houden, alleen had ik de rubberen manchetten eraf gesneden. Dat zit wat comfortabeler en ik krijg het pak ook makkelijker aan.

Ideaal om in te gaan liggen

Zo’n droogpak is ideaal om in te gaan liggen. Het is water- en winddicht. Het enige nadeel openbaarde zich toen ik plots in het water kwam te liggen. Het water sijpelde via mijn broekspijpen naar binnen! Daar moet ik nog wat op verzinnen, want niets zo spannend dan plat op de grond te liggen en de vogels op je af zien komen.

Nu was dit een eerste proef en daar heb ik veel van geleerd. Ten eerste dat de vogels je maar al te goed in de gaten hebben en houden. Dichterbij dan veertig meter kwamen de scholeksters niet. De groenpootruiters waren zelfs zo wantrouwend dat ze opvlogen om niet meer terug te keren. En ik had juist op die ranke steltlopers gehoopt!

Hoe hou ik mijn camera schoon?

Ik sluit niet uit dat ik me een volgende keer ga ingraven. Gewoon een kuil graven en erin gaan liggen. Eventueel met mijn camouflagedoek over mij heen. Ik voorzie echter wel een probleem. De stinkende blubber is zo zout als zeewater. En ook dat fijne slib dringt in elk hoekje en gaatje door. En dat is niet best voor mijn camera. Hoe hou ik mijn camera schoon, terwijl ik daar lig en mijn camouflagekleed nat en slikkig alle kanten op waait. Dat wordt de uitdaging waar ik de komende weken mijn hoofd over ga breken.