Hoofdpersoon Edvard Hirifjell woont met zijn opa Sverre op een boerderij bij het Noorse dorp Saksum. Opa is een buitenbeentje, vindt op een dag zijn zwarte Mercedes terug met een rood hakenkruis erop gespoten. Niet gek, want opa bracht de Tweede Wereldoorlog door aan het Oostfront, en dan niet aan de kant van de Russen. Opa was nogal Duitsland-minded en dat zou hem tot zijn dood door de besloten gemeenschap worden nagedragen. Opa vluchtte voor dit alles weg door zich op het boerenleven te storten. Aardappels kweken en schapen houden, vooral aardappels kweken. Als Edvard zijn opa op een kwade dag dood op de bank vindt, het raadselachtige verhaal is dan al aardig op gang gekomen, besluit hij de kist van opa dan ook te bedekken onder een laag aardappelbloesem. De kist voor opa blijkt echter al jaren lang gereed te staan. Een stille hint van diens broer Einar, die de Duitsers in tegenstelling tot zijn broer ontvluchtte en naar de Shetland Eilanden voor de kust van Noorwegen vertrok? De verhoudingen tussen die twee bleken in elk geval flink verstoord te zijn geweest. Einar ontpopte zich tot een eersteklas meubelmaker die bij een toonaangevende fabrikant in Parijs had gewerkt. De art-deco doodskist tart elk voorstellingsvermogen, zo bijzonder en vakkundig gemaakt. Zelfs de begrafenisondernemer had zoiets nog niet eerder gezien. En natuurlijk ook niet meegemaakt dat jaren voor de dood van de overledene al een doodskist werd bezorgd.

Met de dood van opa begint de persoonlijke speurtocht van Edvard Hirifjell pas echt. Zijn ouders kent hij slechts van de foto die naast de telefoon staat. Ze kwamen op raadselachtige wijze om het leven in een bos in het noordwesten van Frankrijk. Bij het dorp Authuille aan de rivier de Somme. Wie iets weet van de geschiedenis denkt nu aan de Eerste Wereldoorlog. Welnu, het bos waar zijn ouders om het leven kwamen, lag en ligt nog altijd vol met niet opgeruimde gifgasbommen en kennelijk zijn zijn ouders tijdens een wandeling door het bos op een bom getrapt, die op zijn beurt ontplofte en hen zowel verblindde als verlamde. Hun einde was in het water waarin ze voorover vielen om zich niet meer te kunnen oprichten. Wat deden zijn ouders daar, in dat bos ver van Noorwegen? En waarom was hij erbij en werd hij pas een paar dagen later na de noodlottige gebeurtenis in het kustdorpje Le Crotoy terug gevonden? En wat was de relatie met Einar die dezelfde plaats blijkbaar eerder had bezocht en er zelfs als ‘gefusilleerd’ was opgegeven?

En welke rol speelt dat andere bos in deze geschiedenis, het vlamberkenbos achter de boerderij? Ooit geplant door Einar die ijzeren banden om de stammen spande. De ijzeren banden veroorzaken wonden die, eenmaal hersteld, littekens achterlaten. Littekens die bij latere bewerking helder oplichten in het hout, zeker als de bewerker Einar Hirifjell heet, een vakman pur sang.

De liefde is ondertussen nooit ver weg in De vlamberken. De stokoude dominee, Magnus Thallaug, heeft met liefde de hele familie Hirifjell gediend en zal zowel opa als Edvard dienen. Lars Mytting weet in De vlamberken elk figuur op een heerlijke wijze tot leven te brengen, en dat geldt zeker voor de dominee. Hanna, een meisje uit het dorp waarmee Evdard het jaren geleden aanlegde, verschijnt op de boerderij en samen begraven ze opa. Ze vestigt zich op de boerderij en ontraadt Edvard om in zijn verleden te gaan roeren. De stemmen uit het verleden zijn echter te sterk en moederziel alleen begint Edvard aan zijn tocht langs de Shetland Eilanden, door Schotland en Noord-Frankrijk. De speurtocht naar zijn verleden balt op zeker moment samen rond een erfenis. Juist die erfenis knoopt de gruwelijke gebeurtenissen tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog, de levens van een Noorse boer en een aristocratische familie, een bejaarde kapster op de Shetland Eilanden, de controverse tussen de twee broers Einar en Sverre en de raadselen rond de dood van de ouders van Edvard aan elkaar. Ik kan er eerlijk gezegd niet meer over schrijven zonder het verloop van De vlamberken te verraden. De vlamberken moet het echt hebben van het plot, het zou zonde zijn wanneer ik je aanwijzingen over het verloop geef.

Lars Mytting heeft met De vlamberken een heerlijke roman geschreven. Raadsels doemen op een onnadrukkelijke manier op in het verhaal. Elk hoofdstuk, elk deel bevat de juiste dosis cliffhangers waardoor je als vanzelf door wilt lezen. Het verhaal bevat bovendien veel diepgang en interessante details. Dat was althans mijn leeservaring. De boekhandelaar die mij deze roman aanraadde ben ik dan ook zeer erkentelijk voor zijn advies.

Ben je op zoek naar een meeslepende roman, dan raad ik op mijn beurt De vlamberken van Lars Mytting aan. Ga je op vakantie naar Noord-Frankrijk, in de buurt van de rivier de Somme, of de Baai van de Somme bij Le Crotoy en Saint-Valery-sur-Somme  (overigens ook een geweldig gebied om vogels te kijken, ik ben er zelf een aantal maal geweest), dan is dit helemaal een roman om mee te nemen in je reistas of -koffer. Deze plaatsen komen nogal prominent voor in De vlamberken, leer je meteen ook iets over deze regio en met name de toestanden tijdens de Eerste Wereldoorlog die hier allesvernietigend heeft toegeslagen. Niet aarzelen: neemt en leest!

De vlamberken / Lars Mytting / Atlas Contact / als paperback en e-book