Het tweeluik van Stephen Fry las ik in omgekeerde volgorde. Eerst las ik Helden en daarna pas Mythos. Beide boeken zijn fenomenale hervertellingen van de Griekse mythen. In Mythos hervertelt Fry de verhalen over de Griekse goden. Over het ontstaan van de wereld, de losbandige avonturen van Zeus en andere goden. De jaloezie van de goden onderling. Maar ook het wel en wee van mensenkinderen, saters, faunen en nymfen die soms danig te lijden hebben onder het gedrag van de goden. Tis echt weer een geweldig boek, een aanrader eerste klas.
Overigens was de oorsprong van het al volgens oude Griekse mythen niet het werk van de goden. De onpersoonlijke macht Chaos bracht twee al even onpersoonlijke machten voort: Erebos en Nyx en, hoewel onpersoonlijk, paarden ze onmiddellijk om de dag en het licht te baren. Chaos bracht nog twee wezens voort: Giaia, de aarde en Tartaros, de diepten onder de aarde. Dit rijtje breidde zich nog verder uit. De zogenaamde Eerste Orde was geboren. Gevolgd uiteraard door de Tweede Orde, de zogenaamde Titanen.
Kronos was het, één van de Titanen, die Ouranos, een onpersoonlijk wezen uit de Eerste Orde, castreerde. Kronos zwiepte het geslachtsdeel van Ouranos met een wijde boog weg en daar waar bloedspetters en sperma neervielen, begon de zee te borrelen. De godin Afrodite werd eruit geboren, de godin van de liefde. Spoedig zouden Zeus en die andere schare goden zich melden in hun strijd tegen de Titanen. De goden overwinnen de Titanen en het tijdperk van de Derde Orde breekt aan. Zijn de verhalen uit de Eerste en de Tweede Orde al even bizar, wreed en fascinerend, de verhalen uit de Derde Orde zijn helemaal het toppunt van vertelkunst.
Bij goden denk je wellicht aan serene wezen, maar die van de Grieken zijn allesbehalve sereen. Zeus verleidt zo ongeveer elk mensenkind dat schoon aangezicht is. Zulks gedrag veroorzaakt vervolgens de hevige jaloezie van zijn eega Hera. Waak, losbandigheid, lust, geweld, liefde, schoonheid, alles balt te samen in de Griekse verhalen. Je leest over de goddelijke herkomst van de godendrank Melissa, oftewel honing. Je leest over de tragische verhaal van Prometheus die zijn boezemvriend Zeus verdroog. De doos van Pandora wordt geopend en helaas, daar verspreidt zich de rampspoed over de aarde. Zoveel goden, zoveel verhalen. Een van de verhalen in Mythos die mij het meest zijn bijgebleven is het verhaal over Ariachne, de jongevrouw die uitblonk met spinnen en weven, maar een wedstrijd met Pallas Athene moest bezuren met een zelfgekozen dood door ophanging. Dat was misschien iets te veel van het kwade en daarom veranderde de Griekse godin haar in een spin. Dit soort verhalen over de natuur gaf het lezen van Mythos voor mij als natuurliefhebber een extra dimensie. Het gangbare christelijke scheppingsverhaal is bekend, maar de Griekse scheppingsmythen niet. Nu wel, en het smaakt naar meer.
Ik heb werkelijk genoten van de meeslepende verhalen uit de Griekse oudheid. Eigenlijk zou iedereen ze moeten lezen. En nu er een meesterlijke hervertelling is, hoeft niets je meer te weerhouden. Stephen Fry levert met deze hervertelling een boek af van de hoogste orde. Een boek bovendien dat zich nog talloze keren laat herlezen. En dat kun je maar van weinig boeken zeggen.
Mythos / Stephen Fry / Thomas Rap / als paperback en als e-book