Vanaf den beginne hebben uilen met hun verborgen levenswijze mensen gefascineerd. Tussen de oudste grottentekeningen kom je al uilen tegen. En niemand minder dan Shakespeare maakte graag gebruik van de uil als personage als brenger van ramp en tegenspoed en vooral als aankondiger van de dood. In Het geheime leven van de uil beschrijft de Britse schrijver/boer/historicus John Lewis-Stempel onze relatie door de eeuwen heen met deze prachtige vogel.

John Lewis-Stempel zet in met zijn persoonlijke ervaringen met Spikkel de Grote, de bosuil die in zijn Three Acre Wood woont. De bosuil heeft het goed op zijn land. Elk jaar legt hij (beter: zij) meer eieren. En dat heeft alles te maken met het uilvriendelijke beheer van zijn bos. De varkens en koeien hebben de weelderige braamstruiken opgevreten en nu kan de bosuil veel beter bij zijn geliefde kostje: bosmuizen en spitsmuizen. Hoe meer voedsel, hoe groter de legsels.

De uil. En de mens. Een ingewikkelde relatie. De uil leeft ‘s nachts en dat is tegennatuurlijk. En bovendien: ‘s nachts worden wandaden gepleegd. Welnu, dan weet je wel hoe het er me je voorstaat. De uil is een weerzinwekkend wezen. Geen heksensoep is compleet zonder portie uil. Ook hier wordt Shakespeare weer op het toneel gezet. Hoeveel uilen er in de loop van de geschiedenis vanwege allerlei onnuttig bijgeloof of onzinnige biologische inzichten uit elkaar zijn getrokken, vastgespijkerd tegen een boerenschuur, vermalen tot geneeskrachtige poeder of gepekeld is onbekend, maar het moeten er talloze zijn geweest. Leuk zijn trouwens de Middeleeuwse verhalen die de schrijver in Het geheime leven van de uil opvoert. Een gesprek tussen een nachtegaal en een uil bijvoorbeeld. Waarin de uil staat voor de kerk en de nachtegaal voor de seculiere ideeënwereld. Heerlijk moralistisch en wat ook grappig is: van dit soort achterhaalde biologische en morele inzichten vind je nog altijd sporen in onze moderne samenleving.

Natuurlijk, alle uilensoorten die in Groot-Brittanië voorkomen worden aan je voorgesteld, compleet met leefgewoonten. Het mooiste van dit boekje vind ik echter de literaire component. Tal van gedichten, verhalen en toneelspelen komen voorbij. Waaruit trouwens ook blijkt dat de uil in de geschiedenis ook zijn positieve betekenissen had. In het oude Athene stond de steenuil in hoog aanzien. Geen wonder dat deze kleine uil vernoemd is naar de hoofdstad van het oude en huidige Griekenland: Athene noctua. Strikt genomen trouwens geen inheemse soort in Engeland. In de negentiende eeuw werd hij vanuit het vasteland in Engeland geïntroduceerd.

Het geheime leven van de uil voert je op literaire wijze door de wereld van uil én mens. Een klassieke, verzorgde uitgave met veel informatie over de uil. De literaire component bood me veel leesplezier.

Het geheime leven van de uil / John Lewis-Stempel / Atlas-Contact / als hardcover en als e-book