Recensie: De weg naar de berg, Frank Husslage


Bergsportfotograaf Frank Husslage is al enige tientallen jaren actief als redacteur bij Hoogtelijn, het ledenblad van de Nederlandse Klim- en Bergsportvereniging. In De weg naar de berg bundelt hij tien reisverhalen die niet eerder zijn gepubliceerd. Boeiende verhalen van een ervaren bergbeklimmer op naar de berg en naar de top.

 

 

Frank Husslage, van Zeeuwse komaf zoals hij schrijft, beklom en bedwong vele bergen. In De weg naar de berg beschrijft hij tochten in Europa, Zuid-Amerika, Afrika, het Midden-Oosten en Centraal-Azië. Een van zijn motto’s is: ‘Wie een beetje zoekt, komt nog steeds op de mooiste plaatsen terecht en maakt vaak meer mee dan hem of haar lief is.’ En dat hoeft wat hem betreft niet eens ver van huis te zijn. ‘Een wandeling vanuit huis door mijn Walcherse polders in een gierende januaristorm heeft alle ingrediënten in zich voor een nieuwe epic.’




Maar de Walcherse duinen laat hij in Op weg naar de berg achter zich. In het eerste verhaal beklimt Frank Husslage steile hellingen in het uiterste noorden van Noorwegen. Hoe vaak in je leven kijk je bij middernachtszon vanaf een bergtop uit over de IJszee?, vraag hij zich af. ‘De zee is vuurrood, de zon is over zijn laagste punt heen en stijgt alweer, de bergen verliezen zich in de eindeloze verte naar de Noordpool.’ Een paar dagen daarvoor vond hij op een strand de schedel van een potvis, vlak naast een rottend karkas van een volwassen exemplaar. Dat zijn nog eens avonturen!

Niet minder spannende avonturen beleeft hij op andere continenten. In Jordanië beklimt hij een wand die vrijwel ongeschonden is. Onwaarschijnlijk dat er ooit klimmers waren die hem voorgingen. Dat maak je in de Alpen niet snel mee, schrijft hij. In Afrika ontmoet hij twee Masaimannen die hem verlegen aankijken als hij hen wil fotograferen. Even later wordt duidelijk dat ze met zijn tweeën, slechts gewapend met een speer, een leeuwin hebben afgeslacht. Zo verlegen zijn beide krijgers niet. In Kirgizië krijgt zelfs de bus last van het dalende zuurstofgehalte in de lucht. De hoofdpijn slaat toe op 3.700 meter, daar tussen de zes- en zevenduizenders. Het aanbod om zelfgestookte wodka achterover te slaan wordt vriendelijk gepareerd. Ook in het Tibetaanse hooggebergte ligt de hoogteziekte op de loer. Daar beklimt hij Husslage een berghelling met de naam Killer Slope. Tijdens deze tocht is er echter geen cohesie tussen de klimmers en breekt hij de tocht vervroegd af. Dat komt ook voor. Weer terug in Afrika, bij de Kilimanjaro, maakt hij tijdens een ochtendwandeling kennis met een leeuwin en haar jong.

In Op weg naar de berg beschrijft Frank Husslage op beeldende wijze zijn avonturen in de bergen. Hij schrijft over de mensen die hij ontmoet, over zijn eigen emoties, over de hoogteziekte die overal op de loer licht en over de schitterende natuur waarin hij rondwandelt. Een boeiend boek voor bergbeklimmers (in spe). Je kunt er veel van leren waaronder dit: ‘Voor iedereen met lef en fantasie valt er nog veel moois te ontdekken op planeet Aarde.’

Zelf pieker ik er niet over de wanden die Frank Husslage bedwong, te gaan beklimmen. Dat zou een versneld einde van mijn leven betekenen. Heb jij meer ambities en is bergsport je passie, dan beginnen je avonturen in Op weg naar de berg. Van ervaren bergbeklimmers leer je immers het meest. Fraai vormgegeven trouwens, een compliment voor de uitgever. Liggend formaat, gebonden en een lawine aan haarscherpe foto’s.

Op weg naar de berg / Frank Husslage / Het Paard van Troje / hardcover