Wildplukken is nog altijd in. Veel mensen vinden het heel leuk om te oogsten in de vrije natuur. Bramen plukken om er een heerlijke jam of sap van te koken. Siroop maken van vlierbessen. Onlangs verscheen bij KNNV Uitgeverij het boek De smaak van wildplukken van David Hamilton. ‘Een vrolijke gids over het verzamelen en eten van planten’ lees ik op de voorzijde. En ik ben het daar volmondig mee eens.

Allereerst geeft de auteur wel een waarschuwing: zodra je wordt besmet met het wildplukken, is er geen weg meer terug. Ik herken dat wel. Ik ga vooral in de Oosterschelde wild plukken. En dan geen wier of planten, maar schaal- en schelpdieren. Kokkels rapen, oesters plukken of krabben vangen voor een mooie bisque. Misschien niet zo vegetarisch als gewenst, maar wel heel erg lekker. Dat virus zit nu eenmaal in me… David Hamilton doet wel een vegetarische suggestie voor stakkers als ik: tijdens koude winterdagen langs de kust op zoek gaan naar strandbiet.

Wildplukken doe je overigens voor het avontuur, met de hele familie, om verse planten te verzamelen en natuurlijk om de kosten voor je voedsel een beetje te drukken. Hoewel ik dat laatste betwijfel hoor. Ja, eekhoorntjesbrood pluk je gratis van de boom, maar je moet ondertussen wel naar een bos rijden. Transportkosten zijn ook kosten. Of je schaft er allerlei hulpmiddelen voor aan. Een mandje hier, een mesje daar. Maar samen wildplukken in de vrije natuur verdrijft wel de saaie dagen die iedereen wel eens beleeft. Lekker naar buiten en ondertussen zie je ook nog eens een vogel, insect of wie weet zelfs een das of marter.

David Hamilton leidt zijn De smaak van wildplukken verder in met informatie over veilig wildplukken, kleding en hulpmiddelen en plaatsen waar je goed kunt wildplukken. De kust blijkt een uitstekende plek te zijn, omdat planten daar een stuk steviger moeten zijn dan in het binnenland. De bladeren hebben daar vaak een bijzondere sterke of een zoute smaak. Heerlijk.

Bos, parken, veengebieden en boerenland zijn andere geschikte gebieden om te gaan wildplukken. Let natuurlijk wel altijd op de factor vervuiling. Vlak naast een drukke autoweg gaan plukken is geen goed idee. En in een bemest weiland paardenbloemen oogsten evenmin.

Dan volgen in De smaak van wildplukken de seizoenen. Welke planten kun je in voorjaar, zomer, najaar en winter plukken? En hoe bereid je ze vervolgens? De eerste plant die je in de lente kunt oogsten is de grote brandnetel. Lekker voor in de netelpesto met daslook. Ik moet zeggen, het broodplankje met het potje netelpesto ziet er verrukkelijk uit!

Via planten als melganzenvoet, vogelmuur, aarmunt en grote weegbree gaan we op naar de zomer. In de zomermaanden oogsten we zoete kers, kortarige zeekraal (gelukkig, weer de kust), knopherik en bosaardbei. Ik kijk even wat we met de zeekraal gaan doen. We gaan ze gewoon koken. Maximaal twee minuten lang slechts. En dan een scheutje citroensap en wat olijfolie of boter erover heen. Het leven is goed aan de kust!

In de herfst is het tijd voor vruchten en noten als appel, roos, beuk, hazelnoot en fluweelboom. De laatste intrigeert me. Wat gaan we daar mee maken? Wel, het wordt een sumaklimonade. Een roze limonadeachtige drank, geserveerd in een hoog glas met ijs. Een beestje esdoornsiroop, honing of suiker toevoegen en je hebt een overheerlijk drankje dat smaakt naar citroen.

In de winter zijn de oogstmogelijkheden beperkt. De smaak van wildplukken beperkt zich tot klaverzuring, strandbiet en ruwe berk. Sorry hoor, ik heb een fascinatie voor de kust, dus ik kijk weer wat we met de strandbiet moeten aanvangen. We gaan er huff-a-puffs van maken. Strandbiet met roomkaas, nootmuskaat en bladerdeeg in de oven en er weer uithalen zodra de bladerdeeg goudbruin is. Het plaatje doet het water door de mond lopen!

De smaak van wildplukken is een hartstikke leuk boek voor wie graag de natuur intrekt om er te oogsten. Leuk ook met kinderen. Alleen al vanwege die overheerlijke kersenlolly’s zou je het boek kopen!

De smaak van wildplukken / David Hamilton / KNNV Uitgeverij / gebonden