Eerlijk gezegd hoefde ik niet ver te lezen om het mooiste verhaal te ontdekken. Hoewel, je kunt pas beoordelen wat het mooiste verhaal is, als je ze allemaal hebt gelezen. Het mooiste verhaal is meteen ook een triest verhaal. Het verhaal van de impact van de mens op de natuur. Het verhaal van hoe de vogelgriep zelfs de meest verafgelegen broedkolonies heeft weten te bereiken. Met desastreuze gevolgen. Kees Camphuysen, bekend van zijn boek De zilvermeeuw, verbleef anderhalve maand op Foula, het meest afgelegen, legendarische vogeleiland van de Schotse Shetlandeilanden. Dat is werkelijk zo ongeveer het einde van de wereld. Op Foula bevindt zich een aantal enorme broedkolonies van onder andere de jan-van-gent. Ook de kolonie grote jagers mag er zijn. En daarmee heb ik twee zeevogels genoemd die ernstig te lijden hebben onder de vogelgriep. Kees wandelt over het eiland, speurt naar dode of stervende grote jagers. Elke dode jager waarvan beide vleugelpunten nog intact zijn, wordt geknipt. Zo kan de onderzoek op zijn volgende ronde zien of hij het karkas al eerder heeft geteld, of niet. Natuurlijk worden er allerlei gegevens genoteerd voor het verdere onderzoek. Lees dit verhaal en kom onder de indruk van de gevolgen van de vogelgriep. De angst slaat je pas echt om het hart aan het eind van het verhaal. Je hoeft beslist geen fantasie te hebben om te bedenken wat er gebeurt wanneer zeevogels die het vogelgriepvirus onder de leden hebben naar het zuidelijk halfrond vliegen om er te overwinteren…

Het volgende verhaal brengt je in gedachten op het zuidelijk halfrond. In Zuid-Amerika, waar Marja Vuijsje met vriend Guido een tripje naar een groep Chileense flamingo’s in het hooggebergte maakt. Dat klinkt vrolijk, maar als de definities van ‘vakantie’ bij beide reizigers op uiteenlopende wijze wordt ingekleurd, kunnen er ongelukjes gebeuren. Die intermenselijke strubbelingen geven dit verhaal zijn diepere lading.

Stefan Brijs vertelt hoe hij tot zijn verrassing een nestje roodstuitzwaluwen aantrof op het terras van zijn Spaanse huis. Hij maakte juist een periode van rouw door. En toch, of juist daarom: ‘Van blijdschap maakte mijn hart enkele mechanische geluidjes.’

De verhalen blijven een beetje naar de donkere kant neigen. Dat kun je zeker van het verhaal Moord en verkrachting wel beweren. Ronald van Harxen is er getuige van hoe een vrouwtjes kauw meermalen wordt verkracht en zelfs wordt vermoord. Dat levert enkele interessante beschouwingen op. Ook de vogelwereld heeft zo zijn duistere kanten.

En ben ik op ongeveer de helft van de Scharrelaar 2022 2 beland en smaak ik het genoegen om nog een aantal verhalen voor de boeg te hebben. Niet altijd wordt er uitsluitend naar vogels gekeken. Blauwe vinvissen zijn ook interessant genoeg en zou dat niet het geval zijn, dan is het toch lastig om de dieren met een lengte van twee bussen die pal achter elkaar staan geparkeerd, te negeren. Piet J. van den Hout, bekend van zijn zéér interessante boek Gevaarlijk spel, deelt een deel van zijn vogeldagboek. En dan noem ik tot slot ook nog het pleidooi voor het waarderen van en kijken naar de zwarte kraai van Saskia van Loenen. Ik wijs je ook op de poëzie die je in dit literaire tijdschrift aantreft.

En dan besluit ik deze recensie met de opmerking dat de herfsteditie van de Scharrelaar weer een heel interessante editie is. Dat smaakt naar meer en dus zie ik uit naar de volgende editie!

Scharrelaar 2022 2 / diverse auteurs / Atlas Contact / als paperback