Recensie: Dagen van woede, Sylvie Germain

dagen van woede Sylvie GermainOud is soms beslist goed, en dat geldt zeker voor de roman die ik nu ga bespreken: Dagen van woede van Sylvie Germain. Met deze roman won Germain in 1989 een van de belangrijkste Franse literaire prijzen, de Prix Femina. De Nederlandse vertaling verscheen in 1992 bij Wereldbibliotheek. Het is nu alleen nog tweedehands verkrijgbaar, maar werkelijk, deze roman bied je meer leesplezier dan menig nieuwe roman.

Op geraffineerde weeft Germain in Dagen van woede twee verhaallijnen in elkaar. Ergens in de uitgestrekte Franse bossen ligt het gehucht Le Leu-aux-Chênes dat vijf boerenhoeven telt. Op een ervan, de Pashoeve, woont Ambroise Mauperthuis met zijn twee zonen. Ambroise is er getuige van was hoe een rijke landeigenaar diens vrouw vermoorde. De woede tegen deze landeigenaar beheerst zijn leven en brengt hem uiteindelijk tot waanzin.

De andere verhaallijn volgt Edmée Versalay, die op een bepaalde ook met waanzin is vervuld. Die waanzin echter was ‘op zijn tenen binnengeslopen, was licht en vloeiend door haar heen gestroomd en ten slotte in zachtaardigheid tot stilstand gekomen.’ Kwam de waanzin bij Ambroise in zijn hart door een vrouw, zo komt ook de waanzin in het hart van Edmée terecht door een vrouw. Door Haar die gezegend is onder de vrouwen. Door de Heilige Maagd zelf, hartstochtelijk door Edmée vereerd. Die verering komt tot een hoogtepunt wanneer ze een dochter baart, Reine genaamd die met de jaren bijzonder dik wordt. Hoe meer haar dochter in omvang toeneemt, des te meer dankbaarheid Edmée de Heilige Maagd betuigt.

De verhaallijnen komen op knappe wijze samen wanneer de oudste zoon van Ambroise uitgerekend met Reine trouwt, tegen de wil van zijn vader in die hem toetakelt met een zweep en die vanaf dat moment weigert hem als zoon te erkennen.

De bijzondere sfeer, de wervelende taal die bol staat van mythe, natuur, liefde en haat maakt deze roman een feest om te lezen. De woorden dansen, fluisteren, stromen in een ontzaglijke vaart over de pagina’s en komen met de allerlaatste zin letterlijk tot stilstand. Dagen van woede beschouw ik als een van de literaire hoogtepunten in mijn boekenkast, zo niet het hoogste. Mocht ik om welke reden dan ook slechts één roman overhouden in mijn boekenkast, dan moest het deze zijn.

‘Bij oude mensen komt de waanzin tot staan. Onbeweeglijk wordt hij als de kerkuil die in de holte van een dorre boom, door koude, vermoeidheid en honger bevangen, langzaam tot een bleke schim verstart, terwijl alleen zijn knipperde oogleden af en toe de oneindig afwezige en verbijsterde blik doorkruisen. Maar voordat deze toestand van verstarring is bereikt, is de waanzin lang daarvoor het hart binnengeslopen, is er tot wasdom gekomen en heeft zich langdurig door gedachten, dromen, herinneringen en zinnen heengevlochten, springend of stampvoetend, zingend of schreeuwend, zwalkend of rennend, al naar gelang.’

Dagen van woede / Sylvie Germain / Wereldbibliotheek / Paperback / Tweedehands

Bestel nu

 

banner literatuur