Zo zie je in jaren geen ene ransuil, en dan doe je in een paar weken tijd twee waarnemingen. De eerste waarneming was in Ooltgensplaat, in een zogenaamde roestboom. Hoog in een berk, goed zichtbaar en desondanks voor de camera verstopt achter ragfijne takjes. Afgelopen weekend wandelden we in de Alblasserwaard en daar hoor ik plots ‘stop, een uul’. Ja, ook vrouwlief is een zuivere Zeeuwse en daar spreken we van ulen in plaats van uilen.
Inderdaad, een uil, en wat voor één! Een ransuil, het prototype uil voor velen, want met twee rechtopstaande oren die geen oren zijn. Het zijn twee verenpluimen waarvan ik de functie eerlijk gezegd niet weet. Op een paaltje zat hij, langs een natuurgebied en langs een wandelpad. We waakten er wel voor om hem te dicht te naderen, maar een meter of vijf lukte prima. Al die tijd dat ik hem filmde verroerde hij zich niet. En een half uur later, toen ook een wandelaar met speelse hond de ransuil was gepasseerd, zat hij er nog.
Wat is het toch jammer dat ook de ransuil op de Rode lijst staat. Ik kan me zo voorstellen (maar het is uit de losse pols hoor) dat het gebrek aan houtwallen de populatie geen goed doet. Ook lees ik regelmatig dat veel uilen het slachtoffer worden van het verkeer. Dat geldt voor ransuilen evengoed als voor kerkuilen. Aan dat verkeer kunnen we weinig doen vrees ik. Zelf reed ik deze winter een buizerd dood. Ik kon er echt niets aan doen. Maar die houtwallen, dat is een oplosbaar ding. Zelfs waar de ruilverkaveling heftig heeft huisgehouden (en waar is dat niet?), kunnen inheemse struiken en bomen worden aangeplant. Dat zoiets mogelijk is zonder de grutto en andere weidevogels te benadelen, toont deze waarneming van een ransuil aan. Want hij zat te midden van een partij struiken die op hun beurt grenzen aan een weiland dat rijk is aan grutto’s.
Het landschap weer met een beetje beleid stofferen met opstaand groen. En wie weet keren dan met de ransuil ook wel vogels als roodborsttapuit, geelgors, grauwe gors en patrijs terug. Niet alleen voor de biodiversiteit van belang, maar ook belangrijk voor ons eigen welbevinden. Want zeg nu zelf: zo’n ransuil op een paaltje, dat vergeet je je hele leven niet meer:
De allerbeste lichtgewicht verrekijkers voor wandelaars:
 | Topmodel van Swarovski dat onlangs is verbeterd. Verkrijgbaar in de modellen 8x30 en 10x30. De modellen met het laagste gewicht in dit overzicht, namelijk 490 gram. De beste lichtgewicht verrekijker van dit moment. |
 | De Meopta MeoStar is ook een topmodel. En iets goedkoper dan Swarovski en Leica. Gewicht is met 595 gram wel iets zwaarder. |
 | Een topmodel van het gerenommerde merk Zeiss. Met 630 gram zijn deze modellen ook weer niet superlicht. |
 | Verkrijgbaar in de modellen 8x32 en 10x32. Een topmodel van een topmerk. Het gewicht ligt op zo'n 650 gram en dat is nog niet eens héél licht. |