Vanmorgen wandelde ik met Nico, oud-collega van KokBoekencentrum, door de Zouweboezem. Voor moerasvogels zijn de maanden april en mei het hoogtepunt van het jaar, en ook nu kwamen we er weer een groot aantal tegen. Eentje ontbrak op ons lijstje en eerlijk gezegd was dat juist wel de vogel die we beiden hoopten te zien: de blauwborst. Gelukkig zagen we ook de snor, ook zo’n bijzondere vogel, en zeker niet heel algemeen in ons land.

In mijn vlog hieronder zie je ‘onze’ snor in volle glorie. Eerst hoorden we verschillende snorren ‘snorren’. Bij het het eerste vlonder aan de overkant van het water in het riet, natuurlijk onzichtbaar. Even later, bij het vlonderpad – afgesloten vanwege het c-virus – ook weer eentje, en al even onzichtbaar. Vlak voor de Kikker diende de derde snor zich aan en die liet zich wel zien, en hoe! Halverwege een elzenstruik zat hij te zingen, maar al snel klom hij hogerop om zich in de top aan de wereld te tonen, en vooral aan mede-snorren.

Zo een snor te zien is een buitenkansje. De snor zingt vaak verscholen vanuit het riet, en dan ook nog eens laag boven de grond. Nauwelijks te zien dus. Dat gedrag deelt hij met die andere moerasvogel die een snorrend geluid maakt, de sprinkhaanrietzanger. Die kwamen we verderop tegen, in Polder Achthoven. Hij verstopte zich in een meidoornstruik, maar liet zich even later zien, zittend voor een lage braam. Waar de snor zich in hoge rietkragen ophoudt, bij het water, daar leeft de sprinkhaanrietzanger meestal op drogere delen waar hij zich verstopt in struiken en in het hoge gras.

Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen en op deze buitenkansjes hoop ik altijd. Vanmorgen was de snor in de elzenstruik zo’n buitenkansje, evenals de sprinkhaanrietzanger voor de braamstruik. Twee jaar geleden zag ik in Picardië een sprinkhaanrietzanger bovenop een meidoorn zitten. Ik wist eerlijk gezegd niet wat ik toen zag. Al deze beelden, met natuurlijk de snor en sprinkhaanrietzanger van vanmorgen, komen voorbij in de vlog die ik maakte: