Opnieuw het bosuiltje in het Alblasserbos

Gisteren postte ik mijn eerste filmpje van het uilskuiken vlakbij ons huis, in het Alblasserbos bij Kortland. Vanmiddag zocht ik hem opnieuw op. In de knot van de wilg echter geen bosuil meer te bekennen. Loerend naar omhoog wandelden we dieper het bos in, maar vinden deden we hem niet. Tot iemand ons erop wees dat hij wel degelijk in één van de bomen zat, dichtbij de knotwilg. Dus terug en jawel, de bosuil zat op een dwarstak hoog boven ons hoofd. Een prima positie om te kunnen filmen.

Het uilskuiken zit wel in een wat vreemde houding. Zijn kop onder een tak geklemd. Hopelijk komt hij uit deze beklemde houding. Ooit vonden Sjaak en ik een waterhoentje in ongeveer dezelfde houding, met de kop onder een simpel takje geklemd. Het beestje kon geen kant op. Pas toen we hem ‘een handje hielpen’ maakte hij zich uit de voeten. Ik ga straks in het donker maar eens even kijken hoe het met hem gesteld is.

Een verhaal van een voorbijgang bracht ook wat onrust teweeg. Iemand, een volwassen man, had flink tegen de knotwilg staan timmeren. Waarom iemand tegen een knotwilg-met-bosuil gaat staan timmeren is me een raadsel. Wilde hij het uilskuiken tevoorschijn toveren misschien? Dan is dat in elk geval niet de manier. Bij geen enkele vogelsoort, maar zeker niet bij een bosuil die weliswaar niet zeldzaam is volgens de Vogelatlas van Nederland, maar in onze contreien toch beslist een bijzondere broedvogel is. Geen nesten en jonge dieren verstoren graag, luidt mijn oproep.

PS. Zojuist terug van mijn wandeling in het donker. Beide uilskuikens zitten nu hoog in de populieren. En mijn buurvrouw vertelde me dat ze allebei kunnen vliegen. Dat klopt ongetwijfeld, want beide uilen gaan nu hoger en hoger de bomen in.