Toen ik op Koningsdag door de Brabantse Biesbosch toerde, filmde ik eindelijk een oeverloper van dichtbij. Twee zelfs. De eerste ‘schoot’ ik vanaf de brug bij de Bevert. Hij liep precies daar waar je een oeverloper verwacht: op de oever langs het water, druk op en neer wippend met zijn achterlijf. Waar dat toch goed voor is? De tweede filmde ik even later, bij het Gat van Lijnoorden. Als het hoog water is, rij je daar als het ware door het water heen. Ik had geluk: de oeverloper bleef geduldig zitten, was niet schuw wat oeverlopers vrijwel altijd zijn. Ik kon hem gedurende een paar minuten rustig filmen.

Braakbal
Thuis zag ik pas dat de oeverloper meer deed dan alleen maar uitrusten en een stukje lopen. Opeens vloog een zwart balletje door het beeld, plop in het water. Zoiets had ik niet eerder eerder gezien. In het begin van de opname speelt het tafereel zich op ware snelheid af. Helemaal op het eind heb ik het in slow motion gezet. Kan niet missen, dit moet een braakbal zijn. Ik kan me dat wel voorstellen. Slakkenhuisjes en andere onverteerbare etensresten moeten er toch een keer uit. En evenals uilen lozen oeverlopers die resten kennelijk in de vorm van een braakbal.