De bosuilen in de Alblasserwaard blijven fascineren. Vanavond wandelden we rond het dorp en door het bos en prompt voegden twee vogelaars zich bij ons. Wij konden hen wijzen op de twee jonge bosuilen die nu hoog in de populieren zitten. En een van hen, John eos (bezoek zijn website ook eens, prachtige weblog), wees ons op de volwassen bosuil, ook al in de top van een populier. Goed verstop tegen de stam en een takkenvork. Dus snel naar huis mijn camera halen, want een volwassen bosuil, die had ik nog niet.

De jonge bosuilen zijn overdag soms ook behoorlijk actief. Ze klauteren over de takken in de toppen van de populieren. En soms gaat het mis en valt er één pardoes naar beneden. Dan zetten ze hun klauwen in de boomstam en klauteren ze het hele eind weer omhoog. Taaie beestjes dus, die jonge bosuiltjes.

Vrijwel onzichtbaar ook, trouwens. Want hoewel er nog geen bladeren aan te bomen hangen, en de uilskuikens midden op een tak zitten, zie je ze haast niet. Hun schutkleuren zijn perfect en alleen onder een bepaalde hoek zie je ze. Let op donzen dotjes hoog in een boom. Het kunnen duiven zijn, maar met een beetje geluk heb je een van de jonge bosuilen in het vizier. Wil je ze horen bedelen, dan moet je wachten tot het donker is. Tegen een uur of tien hoor je ze krijsen. Naar elkaar of nog beter: naar de volwassen bosuilen. Want jonge bosuilen moeten eten. Muizen, kikkers, padden en dat soort van dieren. En het liefst veel. En dat gebeurt allemaal in de nacht. Overdag zit de volwassen uil te suffen.