Een wandeling over de oevers van het Oostvoornse Meer is eigenlijk in elk jaargetijde een aanrader. In het late voorjaar en de zomer vind je er een bijzondere flora. In het najaar vliegen allerlei trekvogels voorbij en in de winter geniet je er van de stilte en van het gillen van de waterral. Het voorjaar echter overtreft dit alles vind ik. Dan barst ook hier een koor van zangvogels los. Een goede reden om een natuurwandeling langs het Oostvoornse Meer te maken.

Beschrijving vogelwandeling bij Oostvoorne

In het voorjaar maakten wij een natuurwandeling langs het Oostvoornse Meer. Langs de oevers, of zoals ze hier ook wel noemen: het Groene Strand. De vele rietzangers vielen op. De twee, drie sprinkhaanrietzangers ook. De winterkoningen en heggenmussen zongen dat het een lieve lust was. Putters achtervolgden ons overal, of wij hen. Bij de vogelkijkhut ook nog een blauwborst. Grasmussen in heel veel meidoorns die net wel, net niet in bloei stonden. Later in de ochtend kreeg ik op steeds meer plaatsen ook de braamsluiper te horen. Ook te zien, maar helaas in niet te filmen flitsen. Ja! Gelukkig ook de nachtegaal! Naarmate we verder van Oostvoorne dwaalden, hoorden we er steeds meer. Ik wist er zelfs eentje te filmen! Ik waande me meteen in Frankrijk, een pleister op een rauwe wond, want dit weekend zou ik naar het zuiden van Frankrijk vertrekken met broer en zoon voor een vogelvakantie. Het c-virus zet er een streep door en ik aanvaard nederig mijn lot. Gelukkig dan toch de nachtegaal horen zingen. Die hoor ik elk voorjaar in het Franse land, en zo uitbundig dat het voor mij de nationale vogel van Frankrijk is geworden. Daar kan die verrekte Gallische haan waar ze het daar mee doen toch echt niet tegenop.

Fitis, tjiftjaf, zwartkop, roodborst, zanglijster, merel en kneu voegden zich in het koor. Natuurlijk ook de cetti’s zanger. En in de lucht gleden visdief en zwartkopmeeuw voorbij. In de verte, op de slikranden van het meer, tureluur en zwarte ruiter met zijn kenmerkende tu-wiet.

Algemene informatie
Wij parkeren de auto meestal bij Hotel van Marion langs de Zeeweg, Oostvoorne. Coördinaten: 51°55’06.6″N 4°05’10.9″E. Het terras van het hotel biedt je al een geweldig uitzicht over het natuurgebied met daarachter die foeilelijke industrieën van de Europoort. Waait de wind uit het noorden of noordoosten, dan krijg je er de kunstmatige geluiden gratis bij. Maar loop je eenmaal over de paden door riet en struweel, dan vergeet je deze nadelen alras.

De natuurwandeling langs het Oostvoornse Meer verloste me ook van een ernstig falen: ik had dit jaar nog geen oranjetipje kunnen filmen. Terwijl ze nota bene op nog geen driehonderd meter van me vandaan in het Alblasserbos vliegen! Dat vliegen moet je heel letterlijk nemen, ik heb er nog geen eentje langer dan een seconde stil zien zitten. Nee, dan het exemplaar van vanmorgen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem stil zitten op een witte bloem. Hij verroerde zich niet, smolt samen met de bloem, typisch nog in slaapstand. Geen wonder, de bloem stond langdurig in de schaduw en eer het oranjetipje opgewarmd zou zijn, was het einde van de ochtend genaderd.

Is het een vrouwtje of een mannetje? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen. Hij of zij houdt de vleugels dichtgeklapt waardoor ik niet kan zien of er oranje op de vleugeltoppen prijkt. Dan zou het een mannetje zijn. Het vrouwtje is wit met wat zwarte vlekken op de bovenzijde. Ik vermoed dat het een vrouwtje is, want meestal zie je bij mannetjes in deze houding toch wel wat oranje doorschemeren. Maar goed, bij zo weinig licht schemert er veel, behalve het oranje. Je ziet het hieronder in mijn korte vlog: