Daar stonden we dan in de Hellegatsplaten. Wil je bij de vogelkijkhut komen dan passeer je twee oversteekplaatsen voor de heckrunderen en wilde paarden. Meestal is er geen grote grazer te bekennen, maar soms is het prijs. Dan staat er plots een kudde woeste heckrunderen naar je te staren. En weet je wat het met die koeien is? Die zijn nieuwsgierig en bangelijk tegelijk. Beetje bij beetje naderen ze je, maar zou je een schreeuw geven dan gaat het hele zooitje er pardoes vandoor. Ondanks de enorme horens hebben ze een klein hartje. Tot je te dichtbij ze komt en moeder heckrund meent dat je een gevaar bent voor haar kind heckrund. Dan blijk je voorwaar geen partij te zijn voor een koe van vierhonderd kilo. En mocht je menen dat het maar logge beesten zijn, dan heb je het mis. Wij tweevoeters zijn geen partij voor de enorme viervoeters. Al ben je nog zo snel, een woest heckrund achterhaalt je wel. Ergo: uit de buurt blijven en altijd afstand houden.
NB. De prachtige foto’s zijn natuurlijk weer van Sjaak Huijer. Waarvoor ik hem wederom hartelijk bedank.