Na een aangename wandeling voeg ik me bij twee heren. Ze staan bij een bankje op de Tongplaat. Hun kanonnen in de aanslag, een fotocamera en ik meen ook nog een telescoop. Of er nog iets bijzonders te zien was, vroeg ik. Niet echt, luidde het antwoord. Een gesprek komt niet echt op gang, hoewel het me sympathieke heren lijken. Vanuit het struikgewas schieten fitissen laag over het pad. De boerenzwaluwen verkennen de bunkers uit WOII. Geen blauwborst om te filmen, de watervogels op flinke afstand en de cetti’s zanger diep in het struikgewas… ik besluit terug te wandelen. Geen twintig stappen verder een luide stem, te luid voor een vogelaar en dringend: ‘Hé!’. Ik sta stil, en nog voor ik me heb omgedraaid even luidt: ‘Zeearend!’. Met statief en al ren ik terug en zie ik mijn eerste zeearend in mijn leven. Een korte opname en dan na een ‘Top en bedankt!’ weer verder, in de richting van een zingende blauwborst.