Flirtende hazen in de Biesbosch

Stormwind en regen stuwden het water metershoog en de Biesbosch liep onder. Zo ongeveer ging het. Het was een geplande overstroming, dus veel aan de hand was er niet. Althans, niet voor de menselijke bewoners. Voor de zoogdieren was er wel wat aan de hand. Die moesten vluchten om het vege lijf te redden. En dus lopen nu op de hogere delen meer zoogdieren rond dan normaal. Vorige week vrijdag, we waren op weg naar de grutto’s, was een groepje hazen onze allereerste waarneming. De liefde hing in de lucht, maar bij nader inzien toch nog niet helemaal.

Drie hazen, waarvan vermoedelijk twee mannetjes en één vrouwtje. Het dominante mannetje bleef dicht bij het vrouwtje. Het tweede mannetje keek van een afstandje toe. Zo dominant was het eerste mannetje echter niet. Hoe voorzichtig hij het vrouwtje ook nadere, telkens kreeg hij het deksel op zijn neus. Hazenvrouwtjes zijn namelijk niet voor de poes. Vond ze dat hij te dichtbij kwam, dan deelde ze een tik uit. En als je goed kijkt, dan zie je dat dat best hard aan kan komen. Zo’n haas, man én vrouw, hebben onverwacht grote klauwen.

En zo zal het doorgaan, totdat het vrouwtje ervan overtuigd raakt dat het mannetje het waard is om met haar te mogen paren. Ik vraag me wel af hoe de kansen van het tweede mannetje liggen. Zou hij helemaal geen kans maken? Of gaat het bij hazen net zoals bij veel soorten zangvogels? Waar man en vrouw zo op het eerste gezicht monogaam zijn, maar bij nader inzicht toch niet zo. Ook de minder dominante mannetjes hebben altijd een kans om hun genen door te geven. Zodra het vrouwtje alleen is, grijpt hij dan zijn kans en paart met haar. Als dat zo is, dan maakt zelfs dat bedremmelde hazenmannetje nog een kans.

Het was nog een beetje schemering, en dus zijn de beelden nog behoorlijk donker: