Zaterdagochtend zat ik prinsheerlijk op een zonovergoten bankje in de Zouweboezem. Heerlijk verscholen achter een stel struiken. Lekker alleen, hoewel, ik geef toe: met ons tweeën, terwijl de paar passanten op vijf meter afstand me passeerden. Tijdens het filmen van de tjiftjaffen ontdekte ik zowaar een smidse. Een smidse van een lijster, van een zanglijster om precies te zijn.

Zanglijster houden van huisjesslakken. Ze vreten ze met huid en haar op, uitgezonderd de huisjes. Er zijn vogels die slakken en schelpdieren met schelp en al naar binnen werken. Zo wordt beweerd dat eiders mossels in zijn geheel naar binnen werken, die in de gespierde voormaag, de spiermaag, worden gebroken. Anderen spreken dit tegen en beweren dat de ‘tand’ op de snavel is bedoeld om de sluitspier van mossels en kokkels mee te kraken. Hoe dan ook, een zanglijster moet het weekdier het huisje zien te krijgen.

Hoe dat in zijn werk gaat? In de bijzonder behulpzame gids Vogelsporen lees ik dat lijsters slakken uit hun huisjes trekken door ‘de lip van het huisje vast te grijpen en het tegen een hard oppervlakte te slaan om de bewoner naar buiten te drijven. De stenen, de ‘aambeelden’, die hiervoor worden gebruikt, worden gekenmerkt door de restanten van veel huisjes er omheen.’ Nou, zo’n aambeeld had ik dus gevonden daar onder de struiken in de Zouweboezem. Hoe dat eruit ziet, zie je in de vlog die nu volgt: