Vandaag zou er niet veel gelegenheid zijn om vogels te kijken. En dus zou het buitenleven beperkt blijven tot een wandeling rond onze woonplaats Alblasserdam. Veel spectaculairs was er niet te verwachten. In de categorie knobbelzwaan, krakeend, meerkoet, torenvalk en haas natuurlijk genoeg aanbod. Maar verder? Volgens waarneming.nl was er niets bijzonders waargenomen de afgelopen dagen.

En zo liepen Carja en ik over het tiendpad door de weilanden. Mijn pogingen om torenvalk, winterkoning en roodborst te filmen liepen op niets uit. De hazen zaten te ver weg en zelfs de twee vrouwtjesfazanten doken te diep weg achter een bos verdord gras. En toen ik een toch wel heel mooie spreeuw scherp had, vloog hij weg! Ik vreesde voor een nulscore. Lekker gewandeld, niets gefilmd.

Tot we voorbij een boerderij liepen en ik een vage schim tegen een houten hek zag zitten. Ik had mijn verrekijker niet om, met het blote oog was het maar een vaag ding. Maar wel een vaag ding dat leek te bewegen. Een fazant misschien? Nee, want deze vogel stond overeind. Een blauwe reiger dan? Ook niet, want deze was bruin en een stuk kleiner. Een roerdomp dan misschien? Vol verwachting klopte mijn hart opeens een paar slagen harder. Een roerdomp te zien, dat is een waarneming uit de buitencategorie!

En jawel, mijn camera met zijn vergroting van vijftig keer maakte het in één klap duidelijk: een roerdomp. Toch nog best ver weg, maar het terrein op kon niet. Een stevig hekwerk belemmerde de doortocht en bovendien liep er een uit de kluiten gewassen waakhond rond. Terwijl Carja filmde, rende ik terug naar een man die op zijn volkstuintje bezig was. Ook al een vogelaar, want tuinieren doet hij met de verrekijker om de nek. Hij wilde de roerdomp ook wel eens zien en liep mee. Om vervolgens de eigenaren van het perceel te bellen en toen ging het hek open! We mochten de wei in, maar wel voorzichtig en we moesten op gepaste afstand blijven. Ik ben de eigenaren en natuurlijk ook de mede-vogelaar nog altijd zeer dankbaar!

De roerdomp zag ons aan van onder zijn imposante snavel. We filmden hem, liepen de wei uit, praatten nog wat na en vervolgden ons pad. Zo zie je maar weer: zelfs een suffe wandeling kan plots een spectaculaire wending krijgen. En dus: veel naar buiten!