Er staat een frisse bries wanneer ik op de Oostmolendijk uit de auto stap. Het verkeer op de A15 raast voorbij. De rivier is bezig het gebied weer in haar bezit te krijgen: de slikplaten lopen langzaam maar zeker weer onder water. Een familie kluten zoekt het steeds hogerop, maar als ook het laatste stukje slikeiland onder water loopt, moeten de drie kuikens op eigen kracht naar de kant zwemmen. Geen probleem. De kleintjes zwemmen als de beste. Talloze keren bezocht ik de Crezéepolder al. Elk bezoek kent zijn verrassingen.

Een onweerstaanbaar buffet voor vogels

Nog niet zo heel lang geleden was de Crezéepolder het decor van agrarische werkzaamheden. Tot een gewijzigd bestemmingsplan het gebied aanwees als natuurgebied. Het gebied werd opnieuw ingericht, een klein stukje rivierdijk werd weggegraven en vanaf dat moment staat het gebied tweemaal per etmaal onder water. Evenzoveel keer staat het gebied droog en dan kun je honderden, zo niet duizenden eenden en steltlopers over de modderbanken zien schuifelen.

De kluten zeven met hun gekromde snavel algen en waterdiertjes uit de modder. Een grote bergeend walst als een shovel door de blubber. Zijn vuurrode snavel vult zich met etenswaar. De kleine plevier doet het anders. Die maakt korte sprintjes, trekt een worm of iets anders uit de bodem en kijkt dan alweer om naar een ander hapje. Een lepelaar maait met zijn snavel door het water. Voelt hij een visje of garnaal tussen de snavel dan gooit hij die met een lichte beweging in de lucht. Hap, slik, weg. Ik zag hier ooit een fuut een platvisje vangen. Een bioloog vertelde me dat het een botje was. Deze zeevis trekt ver landinwaarts, tot in de Crezéepolder aan toe.

“Het heeft wel wat, zo’n natuurgebied grenzend aan snelweg, rivier en bebouwing. Een oase van rust voor mens en dier.”

Ik struin met de klok mee door het gebied. Op het hek strijken boerenzwaluwen neer. Lelijk is het hek, maar lelijk kan ook mooi zijn. Achter het hek broeden steltlopers als kluut, tureluur en kleine plevier. Het hek garandeert de vogels de broodnodige rust. De mooie kant van het hek. Vanachter één van de gluurmuren speur ik over het water. Een aalscholver droogt op het eilandje zijn vleugels. En er scharrelen zowaar drieteenstrandlopers over de modderbank. Die zie ik meestal alleen langs de kust.

In de rietkraag lispelen kleine karekieten. De cetti’s zanger maakt meer kabaal: die laat je vanuit het struweel opschrikken met zijn harde riedel. Vanaf de brug speur ik de oever af naar ijsvogels. Dit keer zie ik ze niet. Ik schuifel over het modderige pad richting de tweede gluurmuur. Door het kijkgat staar ik naar een lepelaar die staat uit te rusten. En verder gaat mijn tocht, de rivierdijk over. Hier geniet ik van het weidse uitzicht over het natuurgebied. En natuurlijk over de rivier De Noord en de skyline van het Damdorp aan de overzijde. De brug is het andere element dat mijn blik naar zich toe trekt.

Dan valt mij oog ook op het razende verkeer op de A15. Ik was het geluid even vergeten, maar daar is het geruis weer. Het heeft wel wat, zo’n natuurgebied grenzend aan snelweg, rivier en bebouwing. Een oase van rust voor mens en dier. Een heerlijk gebied om even uit te waaien.