Een dobbelsteenslang in de hand

Vogels en vlinders kijken is mijn hobby en slangen zien is een vurige wens. Waarom? Omdat ik ze in het wild nooit zie. Een soort van heilige graal dus. Twee keer eerder slechts zag ik in het wild een slang, en dan nog heel kort. Maar tijdens onze zomervakantie aan het Comomeer zag ik er plots een paar zwemmen. In het ondiepe water van een riviertje bij Domaso aan het Comomeer. En we wisten er nog eentje te vangen en te filmen ook. Of dat nu zo verstandig was?

Een slang kan giftig zijn

Met slangen moet je namelijk een beetje oppassen, want iedereen weet: een slang kan giftig zijn, ook in Europa. Zo recenseerde ik een paar weken geleden het magistrale boek Gif. Het dodelijkste wapen in de natuur. Ik citeer uit mijn recensie: ‘Zo moet je goed oppassen voor de gifcocktail van de Braziliaanse gele schorpioen. Zijn gif werkt in op alle fysiologische systemen bij vergiftigde mensen. Tot de symptomen behoren het samentrekken van spieren en hartritmestoornissen, ontstekingen, kwijlen, diarree, hoge bloeddruk, pijn en zelfs een geforceerde erectie. De lust zal je ondertussen wel vergaan, schat ik zo in.’ 

Was het wel zo verstandig?

En toch, zoals je in het filmpje ziet, een slang in de hand. Nog wel van onze lieftallige dochter en in het tweede fragment in de knuist van onze zoon. Overigens wel voorzichtig opgepakt en weer even voorzichtig vrijgelaten. Maar was dat wel zo verstandig, want we wisten immers de naam nog niet. Misschien was de slang wel giftig. Zou hij hebben gebeten, dan waren mijn kinderen nog niet jarig. Gelukkig beschikten we over enige voorkennis. Vrienden van ons waren er vorig jaar op vakantie en hun kinderen hadden de slangen destijds ook ontdekt. En waren ook bepaald niet bang om ze in de hand te laten zien. Giftig waren en zijn ze niet.

Maar de soortnaam wist ik zelfs na afloop van onze vakantie nog steeds niet, en ook een blik in de ANWB Amfibie- en reptielengids bracht me nog niet direct op een spoor. Dat ligt overigens aan mij. Ik ben niet zo’n goede puzzelaar. Dat heb ik met dagvlinders ook. Ik beschik over de allerbeste vlindergidsen, maar ik doe er soms uren over om de juiste soort te vinden, en dan lukt het soms nog niet. Dan maar een berichtje op Facebook. En pats, binnen een minuut een reactie: een dobbelsteenslang. En jawel, even bladeren naar bladzijde 398 en daar zie ik ‘onze’ slang op de foto. Waarom zag ik dat niet meteen?

dobbelsteenslang herkennen uitsnede

Reacties op Facebook

Het leuke van Facebook is: mensen reageren vaak ‘direct’.  Direct in de zin van snel, maar ook in de zin van ‘primair’. Een greep uit de reacties onder mijn bericht, op chronologische volgorde:

‘Je weet niet welke slang het is maar je pakt m wel met blote handen op?.. :p Ik ben niet bang voor dieren…. Maar dat zou ik zomaar niet doen denk ik als ik niet wist welke slang het was…’

‘Dat is de domste argumentatie die ik ooit heb gehoord. Ik snap niet dat je je (minderjarige?) dochter aanleert dat je slangen op kunt pakken.’

‘[…] vonden jullie het wel nodig om er eentje vast te pakken.’

‘Hoe dom kan een mens zijn!’

‘Moge de volgende een adder zijn die in jullie billen hangt.’

‘Heerlijk al die oordelen… Je projecteert alleen je eigen angst en conditioneringen op iemand anders. Cool dat je dochter zo dicht bij de natuur staat dat ze een slang durft op te pakken!’

‘De meeste kinderen, vooral in die leeftijd zijn doodsbang voor van alles in de Natuur.. Dat blijven ze dan ook vaak waardoor de afstand van mens en Natuur steeds groter wordt…  Met slangen waarvan men niet weet om welk soort het gaat zou ik echter wel wat voorzichtiger zijn. En niet alleen om een eventuele beet, maar ook omdat het diertje het misschien niet zo prettig vind, of kan beschadigen.’

Mijn oudste dochter, een verstandige jongedame, vindt sommige reacties maar overdreven.

Vooral die van de adder in de billen vind ik dan wel een mooie. Die opmerking brengt de wereldvrede een stuk dichterbij. Nu hoop ik natuurlijk nooit een adder in een van mijn billen te voelen hangen, dat zou een al te zware straf zijn voor dit geringe vergrijp. Maar ik hoop vurig dat ik hem ooit nog eens kan filmen. Evenals de aspisadder die iemand anders nog noemde.

Je moet zelf maar oordelen wat jij van onze actie vindt en of jij deze slang had opgepakt. Ik ben het met de hoofdlijn van de mensen die reageren wel eens: weet je echt helemaal niets van de slang af, pak hem dan niet op. Gif in je lijf is geen pretje. En als je besluit om hem op te pakken, doe het altijd voorzichtig en met respect voor het dier.

dobbelsteenslang italië comomeer domaso

Dieren kunnen bijten

Want dat een dier kan bijten als je hem oppakt, dat weet onze jongste dochter van negen maar al te goed. We liepen deze vakantie door de Italiaanse bergen en daar wemelt het van de de enorme sprinkhanen. Daarvan moest er natuurlijk ook eentje worden vastgepakt. Onze jongste had het dier nog niet in de hand of er rolde een afgrijselijke gil over de bergweide, gevolgd door een gehuil waar de wolven jaloers op zouden zijn. De sprinkhaan was het met de gang van zaken niet eens en had zijn kaken in een van de vingers van dochterlief gezet. Risico van het vak, zullen we maar zeggen. Het dier heeft ook recht van spreken (en bijten).

Al doende leert men

Al doende leert men en ik probeer mijn kinderen liefde voor de natuur bij te brengen. Al die dieren en planten zijn veel te bijzonder om er ongemerkt aan voorbij te gaan. En wat niet weet, wat niet deert. Ik bedoel daarmee: als je geen oog hebt voor vlinders, kevers, sprinkhanen, slangen enzovoort, dan betreur je het ook niet als ze ongemerkt zouden verdwijnen en uitsterven.

En daarom: snoet in het gras, de modder, een koeienvlaai en soms een rivier. Ontdek de pracht van de natuur en laat ook je kinderen zich erover verwonderen. [Einde preek.]

Filmpje met de dobbelsteenslang

En dan nu de dobbelsteenslang in de handen van dochter- en zoonlief. Wat een schitterend dier toch. Ik ben blij dat we hem uit het water hebben gevist: