In een tunnel valt bar weinig natuur te filmen, en daarom reden we op weg naar het Comomeer in Italië over de Gotthardpas in plaats van er onder door. Dan zie je tenminste nog eens wat. Een fraaie dagvlinder bijvoorbeeld. Een zwart-wit exemplaar fladderde in de berm. Het was een dambordje. Een soort die ik in de Italiaanse Alpen overal zou tegenkomen. En die je in heel Europa kunt zien, maar dan in verschillende ondersoorten.
Waarom het dambordje zo is geheten, behoeft weinig fantasie. Nu heb ik in mijn tienerjaren de fraaie damsport bedreven, dus het staren naar zo’n geblokt element is mij niet vreemd. Een goede dammer ben ik nooit geworden, in tegenstelling tot mijn broers en zus. Broers werden in groepsverband zelfs een keer Nederlands kampioen. Zuslief schopte het geloof ik tot de tweede plek meisjesdammen individueel. Ik werd steeds actiever in de vogelwerkgroep en toen stopte ik met dammen. Een leuke flashback toch, daar op de flank van een Zwitserse berg?
Pas wijdde Koos Dijksterhuis een column in Trouw aan het dambordje. Hij was ze tegengekomen in Kroatië, waar je ook het oostelijk dambordje kunt zien. Hij zocht er naar, maar helaas tevergeefs. Als ik mijn Veldgids Dagvlinders mag geloven, is het best lastig om het oostelijk dambordje van het gewone dambordje te onderscheiden. Geloof me, dagvlinders kijken is niet altijd even gemakkelijk. Zeker als je bedenkt dat je in Europa nog een hoop andere soorten dambordjes kunt zien: het Spaans dambordje, zuidelijk dambordje, westelijk dambordje, italiaans dambordje en het Moors dambordje. Allemaal ondersoorten die ontstaan zijn doordat populaties geïsoleerd van elkaar raakten. Dan gaan sommige genen een beetje vreemd doen en krijg je subtiele verschillen. Zo subtiel zijn de verschillen tussen dagvlinders soms, dat een liefhebber als ondergetekende er bij vlagen tureluurs van wordt.
Wil je dambordjes zien, dan moet je afreizen naar iets zuidelijker streken. Je hoeft niets eens zover, want volgens de al eerder genoemde veldgids komt het dambordje al in de Belgische Ardennen voor. Let alsjeblieft op al die fraaie fladderaars in bergweiden en bermen. Minstens zo mooi als de fraaie uitzichten en landschappen. De vlinders horen er helemaal bij. Zonder vlinders raakt het landschap een lege huls, al zie je dat misschien niet zo snel.
Dan hier het dambordje op de Gotthardpas in Zwitserland:
De beste lichtgewicht verrekijkers van dit moment (gerangschikt op prijs, van goedkoop naar duur):
 | Een heel betaalbare verrekijker die nog eens waterdicht is ook. Ideaal voor gebruik op en langs het water. Met zijn 290 gram heerlijk licht. Het gezichtsveld op 1.000 meter is 114 meter en dat is goed voor dit type verrekijker. Het fijne van Bushnell is dat je liefst 30 jaar fabrieksgarantie krijgt. Dat zegt iets over de kwaliteit. Een goede verrekijker voor wie niet te veel wil uitgeven. |
 | Ook voor dit model van Kowa geldt dat het heerlijk licht is, 260 gram. Deze lichtgewicht verrekijker is waterdicht. Ideaal voor op het water en het voorkomt dat de lenzen plotseling beslaan. Het gezichtsveld is 108 meter en dat is goed. Een goede verrekijker maar wel een stuk duurder dan de vorige. |
 | Met een gewicht van slechts 228 gram biedt deze verrekijker een heerlijk kijkcomfort. Het gezichtsveld op 1.000 meter is 125 meter en dat is voor lichtgewicht verrekijkers echt heel goed. Ook de Steiner Safari zit in een (iets) hogere prijsklasse, maar daarvoor krijg je wel een hoogwaardige kwaliteit lenzen. Een goede verrekijker voor wie elke overbodige gram er één te veel is. |
 | Ook dit model van Vortex maakt gebruikt van lenzen die voorzien zijn van meerdere coatings. Hij is wel wat aan de zwaardere kant met zijn 397 gram. Maar voor sommige mensen ligt een zwaardere verrekijker weer lekkerder in de hand. Het gezichtsveld is met 110 meter op 1.000 meter gewoon goed. |
 | Deze lichtgewicht verrekijker van Meopta heeft lenzen die voorzien van meerdere coatings. Hierdoor blijft de vertekening van het beeld aan de randen beperkt. Dit model is waterbestendig. Het gewicht is 400 gram en het gezichtsveld op 1.000 meter 110 meter. De betere kwaliteit lenzen kost (iets) extra. |
 | Een kwaliteitsmodel dat is ontwikkeld voor de actieve wandelaar en vogelaar. Kowa is een gerespecteerde aanbieder van telescopen en verrekijkers. De lenzen zijn voorzien van meerdere coatings waardoor de beeldkwaliteit beter is dan de goedkoopste modellen. |
 | Met dit model zitten we in de subtop. Een schitterend afgewerkte verrekijker die stof- en waterdicht is, uitgerust is met hoogwaardige lenzen (nog beter dan de voorgaande modellen). Het gezichtsveld ligt op 140 meter. Dit model is wel iets zwaarder, namelijk 540 gram. Dat komt door de diameter van de lenzen. Die is met 32 millimeter net iets groter dan de eerder genoemde modellen. |
 | De Zeiss Terra ED zit dicht tegen de topkijkers aan, maar is een stuk goedkoper. Reken op hoogwaardige lenzen en een waterdichte afwerking (tot 1 meter diepte). Dit model weegt 310 gram en het gezichtsveld is 97 meter op 1.000 meter. Dat is iets minder dan de modellen hierboven. De meerwaarde van dit model is de uitstekende beeldkwaliteit. |
 | Met de Leica Utravid zijn we aanbeland in de absolute top. Daar betaal je natuurlijk een forse prijs voor, maar je krijgt er ook een superieure verrekijker voor terug. Ga je voor het puikje van de zalm, oftewel: het beste van het beste, dan is deze Leica te samen met het model hieronder een uitstekende keus. |
 | De Swarovski CL Companion behoort tot de absolute top. Daar betaal je natuurlijk een forse prijs voor, maar je krijgt er ook een superieure verrekijker voor terug. Ga je voor het puikje van de zalm, dan is dit model de beste keus. Zelf getest op de Brouwersdam, echt een aanrader. Is met 490 gram wel iets zwaarder dan de meeste andere modellen in dit overzicht en dat heeft met de iets grotere lensdiameter te maken.
|