Het broedseizoen is voorbij en de buizerds hebben hun broedgebieden verlaten. Vrijdag, op de Maasvlakte, wemelde het van de buizerds. De meeste zaten roerloos op een paaltje. Ze bewegen hun kop nog niet eens. Maar o wee wanneer een muis zich verroert. Dan komt de roofvogel los van zijn paal en stort hij zich in het groen.

Een buizerd te filmen of te fotograferen valt nog niet mee. Schuwe vogels zijn het. Parkeer ik mijn auto dan blijft hij nog zitten. Pak ik mijn camera, dan zie ik dat hem al kijken. Plaats ik mijn statief op het raam, dan maakt hij al aanstalten. Een paar seconden later vliegt hij op. Een honderd meter verderop landt hij weer op een paaltje. Ik er weer naar toe, nog voorzichtiger. Dit keer heb ik geluk. Hij schudt zijn veren uit en verlaat dan zijn paal. Maar dat schudden heb ik kunnen filmen. Weer een honderd meter verderop. Dit keer laat hij zich wat langer filmen, maar zonder schudden van zijn veren.

Op de braakliggende terreinen op de Tweede Maasvlakte moet het wemelen van de muizen. Zoveel buizerds kom ik er tegen. Een bruine kiekendief wiekte ook over de dorre vlaktes. En een torenvalk wachtte niet tot mijn raamstatief geïnstalleerd was. Een paar jaar geleden zat er weken achtereen een arendbuizerd op de Maasvlakte. Een ongewoon zeldzame roofvogel die het echter prima naar zijn zin had daar. 

Hier mijn filmpje. Ik heb het schudden een paar keer herhaald. Zo denk ik de buizerd iets meer tot leven te brengen:

De mooiste boeken over roofvogels: